ahmetbeyler
Yeni Üye
Öyle acayip tanınan olmuş, standart Hollywood hoşluğuna sahip oyuncuları hiç sevmem. Anne Heche (soyadı heyş üzere okunuyor) bu manada, bir ölçü meczupluğu bir ölçü asiliği ve fazlacaça mutsuz imajıyla, olağan olarak bir de değişik hoşluğuyla kalbimi kazanmıştı epey yıllar evvel. Kendisi de standart Hollywood hoşu teriminin aşılması gerektiğini lisana getirmişti tekraren..
Anne Heche’in vefatlarına hayli üzüldüm, insan saçma sapan da olsa bir bağ kuruyor bilhassa gençlik/çocukluk devrinde izleyip hayran olduğu oyuncularla. Tahminen evvel oyuncuyu değil de canlandırdığı karakteri seviyorsunuz, daha sonra o oyuncuyu keşfediyorsunuz. Hollywood cangılında savaşan ve hayatta kalmaya çalışan binlerce fıstık üzere bayanın ve yetenek abidesi oyuncunun içinde Anne Heche, niçinse epeyce fazla ilgimi çekmiş ve hayran olduğum oyuncular ortasına girmişti.
90’larda rol aldığı sinemalar o denli ahım şahım değildi ancak hayli sevmiştim onu, daha sonra Ally McBeal’de rol aldı, daha sonra Nip Tuck dizisinde rol aldı. 2000’lerde de bir hayli sıkı dizide oynadı, daha da senelerca rol alırdı…
Tam sivrilmeye başladığı ve sıkı roller oynayacağı sırada 90’larda Ellen DeGeneres ile yaşadığı bağ, pek hayli üretimci şirketin kapısını hızına kapatmasına ve işsiz kalmasına sebep olmuştu. Buna epey içerlemiştim örneğin, eşcinsel bayana karşı büyük bir antipati vardı galiba o senelerda abede’de. 2000’lerle bir arada Ellen DeGeneres göklere çıkartılırken, iki evvelki abede lideri Obama tarafınca ödüllerle onurlandırılırken, 90’lar bu bayanları tukaka olarak görüyordu.
Onu sevmemin bir niçini de kendi ağzıyla deliliğini itiraf etmesi, ömrünü yazdığı kitaplarda çektiği acılar travmaları cesurca lisana getirmesiydi.
Çok garip bir ailesi vardı örneğin, pasif/mutsuz/muhafazakar bir anne, gündüz kilise korosunda çalışan fakat geceler gay barlardan çıkmayan bir baba, ruhsal problemleri olan kardeşler…
Aids’ten ölen babası Donald’ın zımnî gay olması değildi asıl sorun, Anne Heche’ye kendi öz kızına senelerca tacizde bulunmuştu. senelerca tedavi gördüğünü, ruhsal dayanak aldığını, hatta uyuşturucu kullandığını söylemişti. Daha sıkıntı bir imtihan olabilir mi, şu kelimeyi bile yazarken ellerimin titrediği “ensest” durumu kadar… Babası ne eşcinsel olduğunu ne tacizi ne de Aids’e yakalandığını kabul etmiş örneğin, annesiyle yüzleşmek istemiş annesi konuşmayı reddetmiş örneğin, ne güç hayat değil mi?
Anne Heche de sanırım bu yüzden oyuncu oldu, kendinden yaşadıklarından kaçmak için.
Ha olağan olarak bir de fazlaca yetenekliydi (Donnie Brasco örneğin epey yeterli filmdir), epey daha fazla sinemada oynamalı, fazlaca daha fazla sinema yönetmeliydi.
Onu, otomobiliyle 5 ağustosta bir binanın duvarına son sürat çarptıran şey, belirtildiğı üzere kanında bulunan kokain değildi bana sorarsanız. Yaşadıkları o denli ağır ki, en sonunda ne dünya kadar para verip aldığınız terapiler, ne olumlama seansları ne “iyi düşünelim uygun olsun” safsataları acısını dindirmedi.
Benim niyetim bu, empati yaptığımda bile, ki tam manasıyla yapamıyorum, hanımı fazlaca uygun anlıyorum.
On gün kadar ağır bakımda kaldı, otomobil büsbütün yanmıştı, aletlere bağlı yaşadı lakin en sonunda beyin vefatı gerçekleşti. 53 yaşında ölen Heche tahminen de hiç yaşamamıştı, kim bilir…
Elif Aktuğ
Anne Heche’in vefatlarına hayli üzüldüm, insan saçma sapan da olsa bir bağ kuruyor bilhassa gençlik/çocukluk devrinde izleyip hayran olduğu oyuncularla. Tahminen evvel oyuncuyu değil de canlandırdığı karakteri seviyorsunuz, daha sonra o oyuncuyu keşfediyorsunuz. Hollywood cangılında savaşan ve hayatta kalmaya çalışan binlerce fıstık üzere bayanın ve yetenek abidesi oyuncunun içinde Anne Heche, niçinse epeyce fazla ilgimi çekmiş ve hayran olduğum oyuncular ortasına girmişti.
90’larda rol aldığı sinemalar o denli ahım şahım değildi ancak hayli sevmiştim onu, daha sonra Ally McBeal’de rol aldı, daha sonra Nip Tuck dizisinde rol aldı. 2000’lerde de bir hayli sıkı dizide oynadı, daha da senelerca rol alırdı…
Tam sivrilmeye başladığı ve sıkı roller oynayacağı sırada 90’larda Ellen DeGeneres ile yaşadığı bağ, pek hayli üretimci şirketin kapısını hızına kapatmasına ve işsiz kalmasına sebep olmuştu. Buna epey içerlemiştim örneğin, eşcinsel bayana karşı büyük bir antipati vardı galiba o senelerda abede’de. 2000’lerle bir arada Ellen DeGeneres göklere çıkartılırken, iki evvelki abede lideri Obama tarafınca ödüllerle onurlandırılırken, 90’lar bu bayanları tukaka olarak görüyordu.
Onu sevmemin bir niçini de kendi ağzıyla deliliğini itiraf etmesi, ömrünü yazdığı kitaplarda çektiği acılar travmaları cesurca lisana getirmesiydi.
Çok garip bir ailesi vardı örneğin, pasif/mutsuz/muhafazakar bir anne, gündüz kilise korosunda çalışan fakat geceler gay barlardan çıkmayan bir baba, ruhsal problemleri olan kardeşler…
Aids’ten ölen babası Donald’ın zımnî gay olması değildi asıl sorun, Anne Heche’ye kendi öz kızına senelerca tacizde bulunmuştu. senelerca tedavi gördüğünü, ruhsal dayanak aldığını, hatta uyuşturucu kullandığını söylemişti. Daha sıkıntı bir imtihan olabilir mi, şu kelimeyi bile yazarken ellerimin titrediği “ensest” durumu kadar… Babası ne eşcinsel olduğunu ne tacizi ne de Aids’e yakalandığını kabul etmiş örneğin, annesiyle yüzleşmek istemiş annesi konuşmayı reddetmiş örneğin, ne güç hayat değil mi?
Anne Heche de sanırım bu yüzden oyuncu oldu, kendinden yaşadıklarından kaçmak için.
Ha olağan olarak bir de fazlaca yetenekliydi (Donnie Brasco örneğin epey yeterli filmdir), epey daha fazla sinemada oynamalı, fazlaca daha fazla sinema yönetmeliydi.
Onu, otomobiliyle 5 ağustosta bir binanın duvarına son sürat çarptıran şey, belirtildiğı üzere kanında bulunan kokain değildi bana sorarsanız. Yaşadıkları o denli ağır ki, en sonunda ne dünya kadar para verip aldığınız terapiler, ne olumlama seansları ne “iyi düşünelim uygun olsun” safsataları acısını dindirmedi.
Benim niyetim bu, empati yaptığımda bile, ki tam manasıyla yapamıyorum, hanımı fazlaca uygun anlıyorum.
On gün kadar ağır bakımda kaldı, otomobil büsbütün yanmıştı, aletlere bağlı yaşadı lakin en sonunda beyin vefatı gerçekleşti. 53 yaşında ölen Heche tahminen de hiç yaşamamıştı, kim bilir…
Elif Aktuğ