ahmetbeyler
Yeni Üye
İnsan evladından ne vakit vazgeçer? Büyük bir yanlışında mı? Kusurunu yineladığında mı? Yanlışının yenidenlanmasını mazeret olarak gösterildiğinde mi? hayatına bir diğeri girdiğinde ve onun ehemmiyetinin varlığı fazlaca yer kapladığında mı? Asıl soru; vazgeçebilir mi? Genç kızı dinlerken bunun üzere onlarca soru ile karşı karşıya kalmıştım…
M.T. annesini toprağa verdikten daha sonra onsuzluğa alışamamış, onu hiç bir vakit anlamadığını düşündüğü babası tarafınca sarıp sarmalanmamış, boşlukta savrulduğunu hissettiği anda tutunabilecek bir kol olarak gördüğü o uçurumun kenarında duran ve ona uzatılan o tehlikeli kola tutunmuş ve süratle uçurumun tabanına sürüklenmiş bir genç kız…
Tek evlat M.T. Çok uzun zahmetler, tedaviler daha sonrası dünyaya gelen, bu büyük gayretlerin babası tarafınca karşılığı beklenen, başarılı bir bayan olması istek edilen, üstündeki büyük beklentilerin altında ezilen M.T.’den daima kuvvetli olması beklenmiş lakin ‘nasıl’ kuvvetli olunur hiç öğretilmemiş. Güç ve güçsüzlüğün imtihanını annesi avuçlarının ortasından kayıp gidince vermiş, ortasındaki gücün değil, dışarıdaki gücün tesirinde kalmış ve gücün esiri olmuş süreç içerisinde.
“Babamın tüm beklentilerinde, niyetlerinde etrafına karşı bir duruş sergilemek vardı. Beni daima ‘biri’ olursam sevecek üzere hissediyordum, lakin annem kendim olduğum için sevdiğini biliyordum, kendime yetecek birisi olmamı istediğini ve beni her şartta seveceğini biliyordum. Annemin yokluğuna alışabilmek, babamın varlığına ve o varlığın içerisinde diğer bir hanımın varlığını bilmek ancak düşünmemeyi istemek, beynimi biraz özgür kılabilmek ismine kullandığım unsur benliğimin yok bulunmasına sebep oldu. Yaşamak için gücüm yok! ”
BABA-KIZ SÜRECİN SÜRAT KAZANMASINI SAĞLADI
Çok önemli ve ağır cümleler bunlar… Hassas ve yorgun genç bünyesine ağır gelen kaybedişler, güç geçirdiği bu süreçleri babasının dayanağını alamadan sürdürmek önemli bir vazgeçme sürecine götürmüş M.T.’yi. Babasının ömrüne aldığı arkadaşının varlığının büyük yer kaplaması, kızı ile birlikte kalmak istememesi kendisinden vazgeçildiğini hissettiriyor M.T.’ye. Uzun ve kuvvetli aldığı düzgünleşme kararlarını daima kısa tutmuş M.T. Tekraren yattığı hastanelerden tedavisini yarım bırakarak çıkmış ve daima başa dönülmüş süreçlerde. Babanın kızının güzelleşmesine dair umudunu kaybetmesi, babanın hayatında öteki bir sevginin varlığının oluşması M.T’nin ikinci plana atılmasına sebep oluyor. Bu travmatik duygusal yorgunluklarda ona takviye olmak, hayatında var olmak isteyen arkadaşı vesilesiyle bir ortaya getirildik.
İyileşme isteği ile bir düşüncesi yok M.T.’nin, bulunduğu durumdan rahatsız ancak isteğinin sürdürülebilir olması, paha verdiklerinin yanında olduğunun bilinmesine gereksinimi var. Bu gereklilikler ile baba-kızın bir ortaya gelmesi, her ikisinin de evvelarinin kendilerinin olduğunun hatırlatılması, ortalarındaki o boşlukların kaldırılması ve karşılıklı yaraların sarılması gereksinimi ile yaptığımız programlama ve yönlendirme yavaş yavaş işe yararlılığı göstermeye başladı. Baba-kızın bir arada daima takip edecekleri uzmanın varlığı ruhsal olarak güzelleşmeye katkı koyması sürecin sürat kazanmasını da sağladı.
Ebeveyn olmak büyük bir sorumluluktur. hayatınızı paylaşmak, öncelik sıralamalarınızı sorgusuz değiştirmek, yanılgılarında hissenizin büyük olduğunu bilmek ve kendinizi sorgulamaktır. Dünyaya bir çocuk getirmek değil, dünyaya gelen çocuğun aslında bir birey olduğunu bilmektir. O denli ki toplumda da yetiştirme üslubunuza bakılırsa form alacak, yeşerecek ve yeşertecektir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
M.T. annesini toprağa verdikten daha sonra onsuzluğa alışamamış, onu hiç bir vakit anlamadığını düşündüğü babası tarafınca sarıp sarmalanmamış, boşlukta savrulduğunu hissettiği anda tutunabilecek bir kol olarak gördüğü o uçurumun kenarında duran ve ona uzatılan o tehlikeli kola tutunmuş ve süratle uçurumun tabanına sürüklenmiş bir genç kız…
Tek evlat M.T. Çok uzun zahmetler, tedaviler daha sonrası dünyaya gelen, bu büyük gayretlerin babası tarafınca karşılığı beklenen, başarılı bir bayan olması istek edilen, üstündeki büyük beklentilerin altında ezilen M.T.’den daima kuvvetli olması beklenmiş lakin ‘nasıl’ kuvvetli olunur hiç öğretilmemiş. Güç ve güçsüzlüğün imtihanını annesi avuçlarının ortasından kayıp gidince vermiş, ortasındaki gücün değil, dışarıdaki gücün tesirinde kalmış ve gücün esiri olmuş süreç içerisinde.
“Babamın tüm beklentilerinde, niyetlerinde etrafına karşı bir duruş sergilemek vardı. Beni daima ‘biri’ olursam sevecek üzere hissediyordum, lakin annem kendim olduğum için sevdiğini biliyordum, kendime yetecek birisi olmamı istediğini ve beni her şartta seveceğini biliyordum. Annemin yokluğuna alışabilmek, babamın varlığına ve o varlığın içerisinde diğer bir hanımın varlığını bilmek ancak düşünmemeyi istemek, beynimi biraz özgür kılabilmek ismine kullandığım unsur benliğimin yok bulunmasına sebep oldu. Yaşamak için gücüm yok! ”
BABA-KIZ SÜRECİN SÜRAT KAZANMASINI SAĞLADI
Çok önemli ve ağır cümleler bunlar… Hassas ve yorgun genç bünyesine ağır gelen kaybedişler, güç geçirdiği bu süreçleri babasının dayanağını alamadan sürdürmek önemli bir vazgeçme sürecine götürmüş M.T.’yi. Babasının ömrüne aldığı arkadaşının varlığının büyük yer kaplaması, kızı ile birlikte kalmak istememesi kendisinden vazgeçildiğini hissettiriyor M.T.’ye. Uzun ve kuvvetli aldığı düzgünleşme kararlarını daima kısa tutmuş M.T. Tekraren yattığı hastanelerden tedavisini yarım bırakarak çıkmış ve daima başa dönülmüş süreçlerde. Babanın kızının güzelleşmesine dair umudunu kaybetmesi, babanın hayatında öteki bir sevginin varlığının oluşması M.T’nin ikinci plana atılmasına sebep oluyor. Bu travmatik duygusal yorgunluklarda ona takviye olmak, hayatında var olmak isteyen arkadaşı vesilesiyle bir ortaya getirildik.
İyileşme isteği ile bir düşüncesi yok M.T.’nin, bulunduğu durumdan rahatsız ancak isteğinin sürdürülebilir olması, paha verdiklerinin yanında olduğunun bilinmesine gereksinimi var. Bu gereklilikler ile baba-kızın bir ortaya gelmesi, her ikisinin de evvelarinin kendilerinin olduğunun hatırlatılması, ortalarındaki o boşlukların kaldırılması ve karşılıklı yaraların sarılması gereksinimi ile yaptığımız programlama ve yönlendirme yavaş yavaş işe yararlılığı göstermeye başladı. Baba-kızın bir arada daima takip edecekleri uzmanın varlığı ruhsal olarak güzelleşmeye katkı koyması sürecin sürat kazanmasını da sağladı.
Ebeveyn olmak büyük bir sorumluluktur. hayatınızı paylaşmak, öncelik sıralamalarınızı sorgusuz değiştirmek, yanılgılarında hissenizin büyük olduğunu bilmek ve kendinizi sorgulamaktır. Dünyaya bir çocuk getirmek değil, dünyaya gelen çocuğun aslında bir birey olduğunu bilmektir. O denli ki toplumda da yetiştirme üslubunuza bakılırsa form alacak, yeşerecek ve yeşertecektir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu