ahmetbeyler
Yeni Üye
“Aşk her şeyi affeder mi?” yalnızca bir müziğin dizesi mi yoksa affedilemeyecek bir durumu karşı, verilen emeklere, gözyaşlarına karşın sorulan sihirli bir soru mu?
“Aşkı herkes farklı yaşar bu hayatta… Çeşitleri olur aşkın diye düşünürdüm; fırtınalı aşk, arbededen beslenen aşk, uzaktan aşk, platonik aşk, bir küs bir barışık aşk vs. Bizimki, düzeltiyorum benimkinde her duyguyu barındırıyordu aşk… O denli ki dokunduğu her şeye değer vermiştim ben, atmaya kıyamamıştım, biriktirmiştim… Kullandığı peçeteyi, içtiği içeceğin kutusunu, bitirdiği ilacın kapsülünü… Yanımdayken dokunduğu, tükettiği her şeye paha vermiştim, kendim haricinde…”
Lise senelerından bu yana sevmiş onu M.T. Dualar etmiş fark edilmek için ve nihayet duaları karşılık buluyor ve bir arada olmaya başlıyorlar. Uzun yıllar süren emekler, yurtharicinde kurulan iş sebebiyle ortaya giren aralıklar yıldırmıyor M.T.’yi. Tek korkusu olmuş bu süreçte ‘gözden uzak olan gönülden de uzak olur mu?’ Bu süreç içerisinde nişanlanıyorlar ve kalbi bir nebze daha rahatlıyor M.T.’nin. Onunla evlenecek umuduyla yurtharicinde yaşayabilmek ismine yabancı lisan kursuna bile yazılıyor. Planlandığı üzere gitmiyor süreç, evvel görülmeyen iletiler, yanıtlanmayan aramalar derken yüzleşiyor öbür birisinin varlığı gerçeği ile M.T.
UNUTMAK İSTERKEN KAYBETMEK
M.T. 28 yaşında derin bir travma hayatış genç bir bayan… Çaresizliğine deva olacağını umut ederek, yaşadıklarını unutacağını, kısa müddetli de olsa hafızasının silineceğini düşünerek giriyor bu girdaba. Unutmak, aklından uzaklaştırmak için aldığı unsur onu kendisinden, aklındakilerden değil, herkesten uzaklaştırmış. Gözlerinin önünde eridiğini bakılırsan anne ve baba çaresizlik ortasında yollar aramış illaki. Hastanelere yatırılıp ilaçlı tedavi metodu denenmiş, ama kısa bir süre daha sonra tekrar kullanmaya, yaşanılan tüm süreci bir daha yaşamaya başlamışlar. Psikologlar, terapistler vs. gerçekleştirilen tüm uğraşlar karşılıksız kalmış zira vücudu tedavi oluyor, ruhu ve beyni bu tedaviden yararlanamıyor, zira ‘affetmeye, vazgeçmeye’ hazır değil beyni ve ruhu M.T.’nin ve bu vakit alacak ve olağan olarak süratli olmayacaktı.
Görüşmelerimiz süreci içerisinde evvel klinik tedavi sürecini planladık, süreç tamamlandıktan daha sonra, kanından atılan husus ve toksinlerin akabinde beyninden ve kalbinden atılması gereken toksinlerin temizlenmesi sürecini planlamalıydık. Sevgisinin en büyük ispatı olduğu sevdiğine ilişkin olan atık unsurların M.T. tarafınca isteyerek hayatından tek tek çıkartılması ve vedalaşılması gerekiyordu. Her görüşmemize maziye dair manalı ancak realitede bir atık obje ile geldi, objenin eşlik ettiği anıyı yeniden yaşadı anlatarak ya da yazarak ancak kesinlikle vedalaşarak.
“GÜÇLÜ OLAN HİSLERİM BENİ ZAYIFLATTI”
“Ne epey biriktirmişim, her anımızı bir obje ile eşleştirmişim beynimde. Ne yapacaktım bu kadar çöpü bilmiyorum lakin o yokken tutunmuştum bunlara… Sanırım artık yerini bunlarla dolduramadığım için diğer ihtimalleri sokmuştum hayatıma… Zayıf beşerler bulaşır bu illete diye bir fikir var insanlarda. Ben zayıf değildim aslında, zayıf olmayı ben seçmemiştim, kuvvetli olan hislerim zayıflatmıştı beni…” Yanlışsız tanımlaması buydu bence de bu sürecin. Uzun ve güç bir seyahat oldu bizimkisi lakin başardı. Beyninden atmayı başardı, yerine koymayı başardı, ailesine ve etrafına sarıldı.
Yaşam güç lakin bir o kadar öğretici aslında. Hayat içerisinde yaşadığımız hisler ve durumlar da bir o kadar yok gösterici oluyor hayatta. O denli ki bir an geliyor hasta bulunmasına bile dayanamadığınız insanın, içinizde ölmesi için dua edersiniz.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
“Aşkı herkes farklı yaşar bu hayatta… Çeşitleri olur aşkın diye düşünürdüm; fırtınalı aşk, arbededen beslenen aşk, uzaktan aşk, platonik aşk, bir küs bir barışık aşk vs. Bizimki, düzeltiyorum benimkinde her duyguyu barındırıyordu aşk… O denli ki dokunduğu her şeye değer vermiştim ben, atmaya kıyamamıştım, biriktirmiştim… Kullandığı peçeteyi, içtiği içeceğin kutusunu, bitirdiği ilacın kapsülünü… Yanımdayken dokunduğu, tükettiği her şeye paha vermiştim, kendim haricinde…”
Lise senelerından bu yana sevmiş onu M.T. Dualar etmiş fark edilmek için ve nihayet duaları karşılık buluyor ve bir arada olmaya başlıyorlar. Uzun yıllar süren emekler, yurtharicinde kurulan iş sebebiyle ortaya giren aralıklar yıldırmıyor M.T.’yi. Tek korkusu olmuş bu süreçte ‘gözden uzak olan gönülden de uzak olur mu?’ Bu süreç içerisinde nişanlanıyorlar ve kalbi bir nebze daha rahatlıyor M.T.’nin. Onunla evlenecek umuduyla yurtharicinde yaşayabilmek ismine yabancı lisan kursuna bile yazılıyor. Planlandığı üzere gitmiyor süreç, evvel görülmeyen iletiler, yanıtlanmayan aramalar derken yüzleşiyor öbür birisinin varlığı gerçeği ile M.T.
UNUTMAK İSTERKEN KAYBETMEK
M.T. 28 yaşında derin bir travma hayatış genç bir bayan… Çaresizliğine deva olacağını umut ederek, yaşadıklarını unutacağını, kısa müddetli de olsa hafızasının silineceğini düşünerek giriyor bu girdaba. Unutmak, aklından uzaklaştırmak için aldığı unsur onu kendisinden, aklındakilerden değil, herkesten uzaklaştırmış. Gözlerinin önünde eridiğini bakılırsan anne ve baba çaresizlik ortasında yollar aramış illaki. Hastanelere yatırılıp ilaçlı tedavi metodu denenmiş, ama kısa bir süre daha sonra tekrar kullanmaya, yaşanılan tüm süreci bir daha yaşamaya başlamışlar. Psikologlar, terapistler vs. gerçekleştirilen tüm uğraşlar karşılıksız kalmış zira vücudu tedavi oluyor, ruhu ve beyni bu tedaviden yararlanamıyor, zira ‘affetmeye, vazgeçmeye’ hazır değil beyni ve ruhu M.T.’nin ve bu vakit alacak ve olağan olarak süratli olmayacaktı.
Görüşmelerimiz süreci içerisinde evvel klinik tedavi sürecini planladık, süreç tamamlandıktan daha sonra, kanından atılan husus ve toksinlerin akabinde beyninden ve kalbinden atılması gereken toksinlerin temizlenmesi sürecini planlamalıydık. Sevgisinin en büyük ispatı olduğu sevdiğine ilişkin olan atık unsurların M.T. tarafınca isteyerek hayatından tek tek çıkartılması ve vedalaşılması gerekiyordu. Her görüşmemize maziye dair manalı ancak realitede bir atık obje ile geldi, objenin eşlik ettiği anıyı yeniden yaşadı anlatarak ya da yazarak ancak kesinlikle vedalaşarak.
“GÜÇLÜ OLAN HİSLERİM BENİ ZAYIFLATTI”
“Ne epey biriktirmişim, her anımızı bir obje ile eşleştirmişim beynimde. Ne yapacaktım bu kadar çöpü bilmiyorum lakin o yokken tutunmuştum bunlara… Sanırım artık yerini bunlarla dolduramadığım için diğer ihtimalleri sokmuştum hayatıma… Zayıf beşerler bulaşır bu illete diye bir fikir var insanlarda. Ben zayıf değildim aslında, zayıf olmayı ben seçmemiştim, kuvvetli olan hislerim zayıflatmıştı beni…” Yanlışsız tanımlaması buydu bence de bu sürecin. Uzun ve güç bir seyahat oldu bizimkisi lakin başardı. Beyninden atmayı başardı, yerine koymayı başardı, ailesine ve etrafına sarıldı.
Yaşam güç lakin bir o kadar öğretici aslında. Hayat içerisinde yaşadığımız hisler ve durumlar da bir o kadar yok gösterici oluyor hayatta. O denli ki bir an geliyor hasta bulunmasına bile dayanamadığınız insanın, içinizde ölmesi için dua edersiniz.
Dr. Burcu Bostancıoğlu