ahmetbeyler
Yeni Üye
“İnsan her şeyini kaybedebilirmiş ve tahminen bu kaybedişlere alışılabilir de aslında, ancak annesini kaybedince… Kendisini kaybediyormuş, kaybedince anladım kendimi…” cümlelerinin sahibi genç adamın gözlerinde gördüğüm uçurum tanım edilemezdi.
T.S. makûs bir rahatsızlık sebebiyle annesini her geçen gün kaybettiğine şahit olan evli genç bir adam. Her evlat annesi için özel, her anne de evladı için elbette. T.S. babasını hiç tanımadığı ve annesi tarafınca büyütüldüğü için iki sefer düşkün olmuş annesine… Annesi hem anne hem baba olmuş T.S.’ye yeri geldiğinde. Korumuş, kollamış, yalnız kalmaması için elinden geleni yapmış, mevzu komşuya bile zorunda kalmadıkça bırakmamış evladını. Evladı da bir nevi tüm bu fedakarlıkların karşılığını verebilmek ismine ‘annesinin isteği gibi’ bir hayat sürdürmeye başlamış süreç içerisinde… Onun istediği mesleği seçiş, onun uygun gördüğü eş ile evlenmiş…
VEFAYI, CEFAYA DÖNÜŞTÜRMEYİN
Anne ve babaya vefa elbette ki değerlidir, lakin bu vefa kişinin kendi benliğine sahip olmasını engellemeyecek biçimde olursa işte bu biçimde vefa şahısta ‘cefa’ya dönüşür. Annenin T.S.’ye yüklediği misyon onu farkında olmadan hayattan soyutlamaya başlamış. Memnun olmadığı ancak memnun edebilmek ismine çabaladığı evliliği, annesinin rahatsızlığı ve kendi içerisinde yaşadığı huzursuzluk onun ‘rahatlamasına’ sebep olacağı noktasında kullanımı için ikna edilen maddeyi almasına sebep oluyor…
“Kafam daima ağır geliyordu vücuduma. Yaşadığım hayat benim miydi emanet miydi sorgular olmuştum. Annemin bir süre daha sonra olmayacağı gerçekliğine mi alıştırıyordum kendimi yoksa o gidince nasıl bir hayat bekliyordu beni sorusunu duymazdan gelmek için mi uyuşturuyordum kendimi bilmiyorum ve sonunda beni komşularına bile bırakmayan annem gitti beni burada bırakıp… İşte o vakit daha fazla rahatlamam gerektiğini düşündüğüm anlar yaşadım, daha fazla kullandım ve hala daha fazlasını istiyor bedenim…” diyen T.S.’nin bir tarafı da kurtulmak ve tahminen de hayatında birinci sefer kendi hayatını eline almak istiyordu.
T.S.’nin bağımlılık sorununun klinik tedavisi için yönlendirme gerçekleştirdik fakat onu bağımlılığa iten bağlanma ve kaybetme hisleri ile daha da değerlisi ‘yas’ sürecini sağlıklı bir biçimde güzelleştirebilmek değerli ve vakit alacaktı. T.S. için uygun terapi metodun yanı sıra uzun soluklu his durumunu anlatacağı, beynini ve en kıymetlisi de kalbini boşaltacağı bir program inşa ettik.
SÖYLEMEYEDİKLERİNİ YAZMAK
T.S. anlattıklarını lakin daha kıymetlisi kendisine bile sesli olarak anlatamadıklarını yazacak, karalayacak, arasındakileri büsbütün kusana kadar, öfkesini, pişmanlıklarını, dehşetlerini, acılarını büsbütün yüzleşene kadar sürecek bir müddetç yaşayacak olmamız beni de onun kadar etkiliyordu.
Parmağımız kesilir canımız acır, kanar, bantlanır ve kısa müddette geçer. Ağrımız olur ilacı alınır, beklenir, öteki bir rahatsızlığımız olur klinik olarak tedavi alırız ve kısa ya da uzun bir süre daha sonra iyileşiriz. Ruhumuz hastalandığı vakit farklıdır süreç.. Onu dinlemez, ne olduğunu, niye hastalandığını, neyin sebep olduğunu bulmazsak, onun için vakit ayırmazsak işte ruhun hastalığı iyileştirilmediği sürece fizikî olarak vücudumuzu, beynimizi ve tüm hayatımızı tesirler.
Misyonunuz ve pozisyonumuz ne olursa olsun ister anne, ister baba, ister evlat yahut hayattaki öbür liderlik durumları, bir öbür birey (ki dünyaya gözünü açan her bebek o toplumun bir bireyidir artık) üstündeki tesir alanımıza dikkat etmeliyiz. Sevgi, sahiplenmek, aidiyet olağan olarak hoş hisler ve hisler, lakin denetimsiz bırakıldıkları vakit öteki bir esaretin niçini olabilirler.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
T.S. makûs bir rahatsızlık sebebiyle annesini her geçen gün kaybettiğine şahit olan evli genç bir adam. Her evlat annesi için özel, her anne de evladı için elbette. T.S. babasını hiç tanımadığı ve annesi tarafınca büyütüldüğü için iki sefer düşkün olmuş annesine… Annesi hem anne hem baba olmuş T.S.’ye yeri geldiğinde. Korumuş, kollamış, yalnız kalmaması için elinden geleni yapmış, mevzu komşuya bile zorunda kalmadıkça bırakmamış evladını. Evladı da bir nevi tüm bu fedakarlıkların karşılığını verebilmek ismine ‘annesinin isteği gibi’ bir hayat sürdürmeye başlamış süreç içerisinde… Onun istediği mesleği seçiş, onun uygun gördüğü eş ile evlenmiş…
VEFAYI, CEFAYA DÖNÜŞTÜRMEYİN
Anne ve babaya vefa elbette ki değerlidir, lakin bu vefa kişinin kendi benliğine sahip olmasını engellemeyecek biçimde olursa işte bu biçimde vefa şahısta ‘cefa’ya dönüşür. Annenin T.S.’ye yüklediği misyon onu farkında olmadan hayattan soyutlamaya başlamış. Memnun olmadığı ancak memnun edebilmek ismine çabaladığı evliliği, annesinin rahatsızlığı ve kendi içerisinde yaşadığı huzursuzluk onun ‘rahatlamasına’ sebep olacağı noktasında kullanımı için ikna edilen maddeyi almasına sebep oluyor…
“Kafam daima ağır geliyordu vücuduma. Yaşadığım hayat benim miydi emanet miydi sorgular olmuştum. Annemin bir süre daha sonra olmayacağı gerçekliğine mi alıştırıyordum kendimi yoksa o gidince nasıl bir hayat bekliyordu beni sorusunu duymazdan gelmek için mi uyuşturuyordum kendimi bilmiyorum ve sonunda beni komşularına bile bırakmayan annem gitti beni burada bırakıp… İşte o vakit daha fazla rahatlamam gerektiğini düşündüğüm anlar yaşadım, daha fazla kullandım ve hala daha fazlasını istiyor bedenim…” diyen T.S.’nin bir tarafı da kurtulmak ve tahminen de hayatında birinci sefer kendi hayatını eline almak istiyordu.
T.S.’nin bağımlılık sorununun klinik tedavisi için yönlendirme gerçekleştirdik fakat onu bağımlılığa iten bağlanma ve kaybetme hisleri ile daha da değerlisi ‘yas’ sürecini sağlıklı bir biçimde güzelleştirebilmek değerli ve vakit alacaktı. T.S. için uygun terapi metodun yanı sıra uzun soluklu his durumunu anlatacağı, beynini ve en kıymetlisi de kalbini boşaltacağı bir program inşa ettik.
SÖYLEMEYEDİKLERİNİ YAZMAK
T.S. anlattıklarını lakin daha kıymetlisi kendisine bile sesli olarak anlatamadıklarını yazacak, karalayacak, arasındakileri büsbütün kusana kadar, öfkesini, pişmanlıklarını, dehşetlerini, acılarını büsbütün yüzleşene kadar sürecek bir müddetç yaşayacak olmamız beni de onun kadar etkiliyordu.
Parmağımız kesilir canımız acır, kanar, bantlanır ve kısa müddette geçer. Ağrımız olur ilacı alınır, beklenir, öteki bir rahatsızlığımız olur klinik olarak tedavi alırız ve kısa ya da uzun bir süre daha sonra iyileşiriz. Ruhumuz hastalandığı vakit farklıdır süreç.. Onu dinlemez, ne olduğunu, niye hastalandığını, neyin sebep olduğunu bulmazsak, onun için vakit ayırmazsak işte ruhun hastalığı iyileştirilmediği sürece fizikî olarak vücudumuzu, beynimizi ve tüm hayatımızı tesirler.
Misyonunuz ve pozisyonumuz ne olursa olsun ister anne, ister baba, ister evlat yahut hayattaki öbür liderlik durumları, bir öbür birey (ki dünyaya gözünü açan her bebek o toplumun bir bireyidir artık) üstündeki tesir alanımıza dikkat etmeliyiz. Sevgi, sahiplenmek, aidiyet olağan olarak hoş hisler ve hisler, lakin denetimsiz bırakıldıkları vakit öteki bir esaretin niçini olabilirler.
Dr. Burcu Bostancıoğlu