ahmetbeyler
Yeni Üye
Derkenar:
“Yazı, yüzseneler boyunca bir borcun tanınması, bir değiştokuşun teminatı, bir temsil etmenin imzası değil miydi? Lakin günümüzde yazı, yavaş yavaş burjuva borçlarından vazgeçmeye yanlışsız, sapkınlığa gerçek gitmekte, mananın sonuna, metne gerçek gitmekte.”
Roland Barthes
DERİN KONULARA SELAM!
Kendime gereği üzerine bir not düşeyim dedim. Oğlumla Kızılay’dan Kuğulu Park’a gerçek yürürken “derin” hususlardan kelam açıldı, her zamanki üzere. Analitik düşünmeye yatkın filozof adayı Barkın Can, Hegel’de “sanatın tarihselliği ve sonu”na dair küçük bir konferans verdi bana. halbuki ben, yaşım itibariyle, ötürüsıyla epeyce şey görmüşlüğüme bağlı olarak bu tıp “katı” felsefi argümanlara gereğinden fazla prestij edilmemesi gerektiğini düşünenlerdenim. bu biçimdesi “klasik çıkışlar” karşısında aklımın aykırısını faaliyete geçiririm, avangart tokatlar diyelim. Şok tesiri yapar mı? Sanmam.
elbet evvelden bu biçimde değildim; kuru kuramsal konulara fazla takıntılıydım, doğal olarak ya da gençliğin güzelliğinden kaynaklı olarak… Diyeceğim odur ki artık ne tarihe ne de “son” takıntılarına dayanarak ayakta durabiliyorum.
FÜTÜRİZM, TÜM SİSTEMLERİN BAŞVURDUĞU MÜKEMMEL ARGÜMANDIR
Bir gençlik örgütü “Geleceğe bir arada yürüyelim” diye bir ilan asmış asansörün kapısına. Kendi kendime “Bu fütürist takıntının sol açısından manası ne?” diye söylendim. Rus fütüristi Mayakovski’den Nâzım’ın ünlü Makinalaşmak İstiyorum’una süper bir kanon da var.
İtiraf etmeliyim ki an’ın tarihselliği ve sonsuzluğu beni daha fazlaca ilgilendiriyor artık. Doğrusu, “makinalaşmak” falan da istemiyorum. Gereğince makineye dönüştük aslına bakarsan, hele pandemi sürecinde tam bir makine-leylek’leş’miştik…
Benim naçizane görüşüm odur ki gündelik hayatta da, sanatta da, siyasal çabalarda de daha mütevazı “seçim/ler” yapmak durumunda insanlık…
Ayrıca “gelecek”, her şeye bir “son” biçmek, don/gömlek dikmek üzere bir absürtlüğe teslim olmuş görünüyor. Farklı olan, ya ileriye bakıyoruz ya geriye. daha sonra? Ortada ve olduğumuz yerde sayıyoruz. John Berger’in Değerini Bil Her Şeyin’de Jitka’dan yaptığı vurgu üzere: “ ‘Yürürken, geleceği görmek için geriye gidiyorum.’ Her ikisi de kum saatini altüst ediyor.” Rap rap yerine dans etmeyi becerebilsek, buna da istek göstermeye hazırım…
Horozun erken ötüşüne benziyor, benzedi. Hegel’inden Fukuyama’sına bu cins savsözleri yüksek sesle dillendirenler tarihin “akademik” felsefi/kuramsal motoru olmaya devam ededursunlar, gerçekte fazlaca daha “vahim” yani yürek burkucu bir kılgısal süreç işlemekte, işletilmekte, hatta dayatılmakta.
halbuki özü itibariyle insan(lık), her daim “kendi” gününe ve yakın geleceğine kilitlenir. Üç nesil daha sonrasına (torununun çocuğuna) dair büyük öngörüleri yahut “derin” kanıları yoktur. Olması gerekir mi? Çok emin değilim. Her üç-dört jenerasyonda bir insanlık kendini “yenilese” abesle iştigal mi etmiş olur? Tabiat da öyle…
Malum, insanlığın yahut kapitalist merkezlerin, kelamda insanlık ismine “geleceği garanti altına almak” için betonlaştırdığı doğayı devasa bir “depo”, dahası sömürge merkezi olarak kullanımına müsaade vermek, Elon Musk’un felaket tellallığını üstlendiği, “toptan yok oluş”a kapıyı sonuna kadar açmak manasına geliyor. İnsanlığın öte-naziliği bu biçimde sahneye konuyor. Oyunun tam orta yerinde, hiç vakti değilken birden fiş çekiliveriyor ya da (pandemideki gibi) çekilmiş “gibi” yapılıyor. “Korkunun kokusu” kadar yıkıcı ne olabilir ki? Nitekim en travmatiği bu. Yanılıyor muyum?
GEZİ DE “GEÇMİŞ”E EKLEMLENDİĞİNE GÖRE…
Onu bir daha depoda sağlama alalım; itirazım yok. Gerektiğinde derin dondurucuya bakınalım lakin bu kadar da geçmişe bağlı/sadık/muhafazakâr kalmak tasa verici. Fütürist çıkışların temelinde de geçmişin ayak izlerini görmek olası…
Malum olumsuzluğun sürgit sürdürülebilirliğine dair tedavisi imkânsız korkularla boğuşuyoruz. Bunun bir öteki olumsuzluğu da şurada: Patlama “öznenin volesi”ne bağlı olsun yahut olmasın, sonuçta orta ara fay sınırlarında önemli kırılmalar gözleniyor. elbette tabiatıyla değil lakin o denli “öncü özne” vuruşlarından da pek etkilenmiyor. Patlama daha fazlaca iktidar odaklarının toplumu/insanlığı “tüketim histerisi”ne sokup sokup çıkartmasından kaynaklanıyor.
Gezi, Şimdi’nin yıkıntılarına itirazdan doğmuş görünüyordu lakin geçmişten gelenlerin gadrine uğradı. ötürüsıyla başarısızlık yahut meşhur “suni denge” baki kaldı. Bu cins hezimetlerin faturası, birkaç on yıl “sürüleşmek”le ödeniyor. Sus pus olmakla… El pençe divan durmakla…
İtiraz şu biçimde gelebilir: Geçmişi depoda donmaya bırakırsak, bu sosyal/siyasal ve alışılmış ekolojik süreç bir daha rayına girebilecek mi? şüphesiz ki hayır lakin “öznenin kışkırtması” daha naif bir dönüşüme uğrayabilir, uğratılabilir. “Eski”nin yükü, “yeni”nin çıkışını/kalkışmasını/isyanını epeyce boyutlu gölgeliyor. “Eski”, “yeni”leşmeyi bir türlü rayına oturtamadığından sürgit bir kazaya, daha vahimi de kaza fobisine niye oluyor. Gelecek de bu minval üzre bir türlü gelemiyor, kendine bile gelemiyor.
GELECEK İÇİN BOŞ KELAMLAR Mİ “TEHLİKELİ OYUNLAR” MI
Tüm bu söylemiş olduklerim, olağan olarak ki “tarihin/insanın/sanatın/doğanın” vs “sonu” retoriği üzere büsbütün boş değilse de yarı yarıya boşaltılmış durumda. Her alanda bir “oyun” sahnede uzunluk gösteriyor. Canlının tabiatındaki “oyun dürtüsü” sürdüğü sürece sanatla da, ideolojiyle de, sporla da bir biçimde haşır neşir olacağız demektir. Gündelik ömrün görüngüleri biçim değiştirebilir fakat bu sanatın/felsefenin/sporun/insanın sonunun geldiği üzere ivecen telaffuzları haklı çıkartmaz. Duvar fotoğraflarından, çivi yazılarından bu yana oldukça yol aldığımız yanlışsız ve lakin, tanımsız bir “cisim” yahut “ruh” da, dediğim üzere, “biçim değiştirerek” varlığını koruyor. Yanılıyor muyum?
İnsan kendi adımlarında bir ritim, bir ahenk, bir kafiye bulduğu üzere yarın robotun hareketlerinde de bunu gorebilir. olağan olarak itiraz değil lakin soruyu düzgün keşfetmek gerekir: Birkaç dâhi mi mecnun mi belirli olmayan zatın ve olağan onları var eden emperyal sistemin yavşaklığına boyun eğmek, hangi “aydınlanma aklına” sığar ki?
Çamur biçimleniyor, taş biçimleniyor, odun, demir biçimleniyor… İnsanın şuuru, vücudu biçimleniyor… Rüzgârdan karın yağışına, mevsimlerin değişim hallerine dahi sirayet eden bir biçimleniş durduraksız sahnede. Sanatın/felsefenin/sporun hareket alanını, oyun alanını genişletiyor. Uzay-zaman-mekân ötesine kaydırıyor. Mistik/metafizik algılayışlar bile ufkumuzu, bakış açımızı, sanatsal kavrayışımızı, felsefi d/oluşumuzu yüzseneler öncesine ve daha sonrasına taşıyor. Ne güzel ne hoş de apokaliptik (kıyamet/imsi) senaryolarla yatıp kalkmak niçin?
Demem o ki “şimdiki zamanı” enine uzunluğuna arşınlamak, şimdiki vaktin canlılarıyla, doğasıyla doyasıya hemhal olmak varken… Tüm bu saçmalıklar ne diye “temcit pilavı” üzere ha babam de babam önümüze sürülmekte? Midemiz dahi isyanda!
GÜNÜ KURTARACAK MESİH BEKLENİYOR…
Çok fazla “takıntılı” bir varoluşa teslim olduğumuzdan (özellikle geçmişin ve geleceğin politik öznelerinde bunu görmek/gözlemlemek mümkün) geçmiş ile gelecek içindeki sıkışmışlığımızı bir özgürlüğe, epey boyutlu bir yaşama tutkusuna dönüştüremiyoruz. Gündelik hayatın şenliğini/karnavalını ertelemekten bitkin düşmüş vaziyetteyiz ancak niçinse hâlâ ve ısrarla geçmiş diyoruz, gelecek ha geldi ha geliyor diyoruz.
Tık tık, komşu, haydi pikniğe… Bir sabah uyandığımızda herkesi tatil modunda yolda yolakta görürsek şaşmayalım. Pekala, yeri gelmişken soralım: Filozofların buradaki rolü ne? bir daha John Berger’in Değerini Bil Her şeyin’ine göz atacağım. “Filozof Heidegger’e bakılırsa, orman tüm hakikatlerin metaforuydu – filozofun bakılırsaviyse weg’i, oduncuların izlediği patikayı bulmaktı.”
Elon Musklar, Bill Gatesler yeni gezegenler keşfe çıkadursunlar ya da bu gezegeni kurtarmak için gece gündüz çalışadursunlar… Haklarını nasıl öderiz bilmiyorum (!) fakat onların tercihi bu, biz zorlamıyoruz sonuçta! Ayrıyeten, neo-yeryüzü ilahlarının seçimine burnumuzu sokma hakkına ne kadar sahibiz ki…
Ayaktakımının sorunu, bırakın geçmişi/geleceği kurtarmayı, an’ı kurtarmak’tan bile aciz duruma düşürülmüş olmasıdır. Tabiattaki öbür canlılardan daha vahim bir “son”la karşı karşıyalıktır bu. Öyleyse ne yapacak? Ayaklarının altındaki tabanı sağlamlaştıracak yahut çok tehlikeli/mayınlı yere antenlerini sonuna kadar açık basacak. Aksi biçimde ya toprak yutacak ya da bummm milyon kesimlere bölünerek havaya uçacak!
Ol diyeceğim, kuramsalın algılamaktan ve tanımlamaktan aciz kaldığı bir kılgısallık ortasında ümitsizliğin balonunu üflemekle meşgulüz, hepimiz… İtirazım buna…
ORGANİZE İŞLER’E DEVAM!
By by loliniz. By by hepiniz!… Bu söz/melodi Organize İşler’den. Bir Türk iş sineması. Bir orta yeterli iş de “çıkardı”!… Yılmaz Erdoğan üretimi. Küçüğünden büyüğüne “kaporta insanlar”ın oluşturduğu çeteler, birbirine üstünlük kurmak, bu ortada da semirmek/semirilmek için kentin göbeğini yahut dağın yamacını mesken edinmişlerdir. Saftiriğinden uyanığına, yumuşağından sertine kıran kırana yer kapma savaşları.
“El elden mi silah silahtan mı üstündür” üzere abuk bir soru sormayalım. Sonuçta kapitalizm irili ufaklı “çeteler” nizamıdır. Elleri de, silahları da, nizamları de, kısacası ceviz kabuğunu doldurmaz ideolojileri de normali/bayağıı/doğalı, en değerlisi de doğayı tırtıklamak üzerine kurgulanmıştır, kurulmuştur. Ardından söküme, yapısöküme uğratılmıştır vs. O denli ki “bayağıların organları” kahkahadan altüst olmuşlardır. Mide gırtlağa, beyin apış ortasına sıkışmış bile olabilir.
Kemal Ateş’in Gecekondu’sundan Tahsin Yücel’in “Gökdelen”ine mafyanın “iş tutuşu” dünyanın her yerinde bu biçimde şekilleniyor.
Peki filozoflar/sanatçılar ne yapıyorlar? Bu işleyişe derin mi derin manalar yükleyerek sözlerin, usullerin önünü gerisini, sağını solunu tıkıyorlar. Soluk almaya bir tek “delik” bile bırakmamacasına… Marx’ın Alman İdeolojisi’ndeki 11. Tezini anmaya gerek yok. Filozofları gömmeye niyetli değilim zira, asla; sanatkarları da o denli…
Bu gezegen ve canlıları egemenlere yetmiyor artık; tüm yapıp etmelerinden anlaşılan bu. Oyuna öbür gezegenler ve canlılar da katılsın istiyorlar. Bunun için de yeni senaryolar, planlar devreye sokuyorlar. Hiç eksilmedi olağan olarak ama bu kere epeyce daha büyük, çapı belirsiz… Saçmalığın daniskası.
Filozoftan/sanatçıdan beklenen “saha militanlığı” değilse de bu pespayeliği daha yalın ancak hayli daha çarpıcı sözlerle yahut biçimlerle yahut imajlarla yahut kurgularla önümüze sermeleri.
SON/UÇ MU?
normal olarak ki bilimi tekniği, sanatı ideolojiyi sıçırana dek kovalamakla “bakılırsavli” değilim! bu biçimde bir algı oluşturuyorsam kendimi sigaya çekerim. Fakat bir tuhaflıklar manzumesinin hepimizi esir aldığının da farkında olalım istiyorum. Gereksiz sözlerle boğuşmamın bir sebebi hayat oyununda ben de varım demekse başkası de, malum, “misyon” takıntısı.
Boş durmak öldürür. Tabiatta bu biçimde bir kıssa yazılmamış çabucak hemen. Şu da bir gerçek yalnız: Tepinircesine çalışmak da öldürür. Yalnızca insanı değil tüm canlıları tükenişe sürükler. Toprağı, ağacı, meyveyi, sebzeyi de…
Sorması ayıp artık: bu biçimde bir “son” için bu “yaygara” niçin ki!… Dünyanın “çivisi çıkmış” yahut Dünya “zıvanadan çıkmış” falan değil. Hepimizi “kapitalizmin b*ktanlığı”na mahkûm ediyorlar, dahası o “dışkı”yı yedirmek için de her yolu deniyorlar…*
Bkz. gazete haberi: Tarikat Önderinin Dışkısını Yiyip İdrarını İçen Müritler ömrünü Kaybetti…
Alaaddin Topçu
“Yazı, yüzseneler boyunca bir borcun tanınması, bir değiştokuşun teminatı, bir temsil etmenin imzası değil miydi? Lakin günümüzde yazı, yavaş yavaş burjuva borçlarından vazgeçmeye yanlışsız, sapkınlığa gerçek gitmekte, mananın sonuna, metne gerçek gitmekte.”
Roland Barthes
DERİN KONULARA SELAM!
Kendime gereği üzerine bir not düşeyim dedim. Oğlumla Kızılay’dan Kuğulu Park’a gerçek yürürken “derin” hususlardan kelam açıldı, her zamanki üzere. Analitik düşünmeye yatkın filozof adayı Barkın Can, Hegel’de “sanatın tarihselliği ve sonu”na dair küçük bir konferans verdi bana. halbuki ben, yaşım itibariyle, ötürüsıyla epeyce şey görmüşlüğüme bağlı olarak bu tıp “katı” felsefi argümanlara gereğinden fazla prestij edilmemesi gerektiğini düşünenlerdenim. bu biçimdesi “klasik çıkışlar” karşısında aklımın aykırısını faaliyete geçiririm, avangart tokatlar diyelim. Şok tesiri yapar mı? Sanmam.
elbet evvelden bu biçimde değildim; kuru kuramsal konulara fazla takıntılıydım, doğal olarak ya da gençliğin güzelliğinden kaynaklı olarak… Diyeceğim odur ki artık ne tarihe ne de “son” takıntılarına dayanarak ayakta durabiliyorum.
FÜTÜRİZM, TÜM SİSTEMLERİN BAŞVURDUĞU MÜKEMMEL ARGÜMANDIR
Bir gençlik örgütü “Geleceğe bir arada yürüyelim” diye bir ilan asmış asansörün kapısına. Kendi kendime “Bu fütürist takıntının sol açısından manası ne?” diye söylendim. Rus fütüristi Mayakovski’den Nâzım’ın ünlü Makinalaşmak İstiyorum’una süper bir kanon da var.
İtiraf etmeliyim ki an’ın tarihselliği ve sonsuzluğu beni daha fazlaca ilgilendiriyor artık. Doğrusu, “makinalaşmak” falan da istemiyorum. Gereğince makineye dönüştük aslına bakarsan, hele pandemi sürecinde tam bir makine-leylek’leş’miştik…
Benim naçizane görüşüm odur ki gündelik hayatta da, sanatta da, siyasal çabalarda de daha mütevazı “seçim/ler” yapmak durumunda insanlık…
Ayrıca “gelecek”, her şeye bir “son” biçmek, don/gömlek dikmek üzere bir absürtlüğe teslim olmuş görünüyor. Farklı olan, ya ileriye bakıyoruz ya geriye. daha sonra? Ortada ve olduğumuz yerde sayıyoruz. John Berger’in Değerini Bil Her Şeyin’de Jitka’dan yaptığı vurgu üzere: “ ‘Yürürken, geleceği görmek için geriye gidiyorum.’ Her ikisi de kum saatini altüst ediyor.” Rap rap yerine dans etmeyi becerebilsek, buna da istek göstermeye hazırım…
Horozun erken ötüşüne benziyor, benzedi. Hegel’inden Fukuyama’sına bu cins savsözleri yüksek sesle dillendirenler tarihin “akademik” felsefi/kuramsal motoru olmaya devam ededursunlar, gerçekte fazlaca daha “vahim” yani yürek burkucu bir kılgısal süreç işlemekte, işletilmekte, hatta dayatılmakta.
halbuki özü itibariyle insan(lık), her daim “kendi” gününe ve yakın geleceğine kilitlenir. Üç nesil daha sonrasına (torununun çocuğuna) dair büyük öngörüleri yahut “derin” kanıları yoktur. Olması gerekir mi? Çok emin değilim. Her üç-dört jenerasyonda bir insanlık kendini “yenilese” abesle iştigal mi etmiş olur? Tabiat da öyle…
Malum, insanlığın yahut kapitalist merkezlerin, kelamda insanlık ismine “geleceği garanti altına almak” için betonlaştırdığı doğayı devasa bir “depo”, dahası sömürge merkezi olarak kullanımına müsaade vermek, Elon Musk’un felaket tellallığını üstlendiği, “toptan yok oluş”a kapıyı sonuna kadar açmak manasına geliyor. İnsanlığın öte-naziliği bu biçimde sahneye konuyor. Oyunun tam orta yerinde, hiç vakti değilken birden fiş çekiliveriyor ya da (pandemideki gibi) çekilmiş “gibi” yapılıyor. “Korkunun kokusu” kadar yıkıcı ne olabilir ki? Nitekim en travmatiği bu. Yanılıyor muyum?
GEZİ DE “GEÇMİŞ”E EKLEMLENDİĞİNE GÖRE…
Onu bir daha depoda sağlama alalım; itirazım yok. Gerektiğinde derin dondurucuya bakınalım lakin bu kadar da geçmişe bağlı/sadık/muhafazakâr kalmak tasa verici. Fütürist çıkışların temelinde de geçmişin ayak izlerini görmek olası…
Malum olumsuzluğun sürgit sürdürülebilirliğine dair tedavisi imkânsız korkularla boğuşuyoruz. Bunun bir öteki olumsuzluğu da şurada: Patlama “öznenin volesi”ne bağlı olsun yahut olmasın, sonuçta orta ara fay sınırlarında önemli kırılmalar gözleniyor. elbette tabiatıyla değil lakin o denli “öncü özne” vuruşlarından da pek etkilenmiyor. Patlama daha fazlaca iktidar odaklarının toplumu/insanlığı “tüketim histerisi”ne sokup sokup çıkartmasından kaynaklanıyor.
Gezi, Şimdi’nin yıkıntılarına itirazdan doğmuş görünüyordu lakin geçmişten gelenlerin gadrine uğradı. ötürüsıyla başarısızlık yahut meşhur “suni denge” baki kaldı. Bu cins hezimetlerin faturası, birkaç on yıl “sürüleşmek”le ödeniyor. Sus pus olmakla… El pençe divan durmakla…
İtiraz şu biçimde gelebilir: Geçmişi depoda donmaya bırakırsak, bu sosyal/siyasal ve alışılmış ekolojik süreç bir daha rayına girebilecek mi? şüphesiz ki hayır lakin “öznenin kışkırtması” daha naif bir dönüşüme uğrayabilir, uğratılabilir. “Eski”nin yükü, “yeni”nin çıkışını/kalkışmasını/isyanını epeyce boyutlu gölgeliyor. “Eski”, “yeni”leşmeyi bir türlü rayına oturtamadığından sürgit bir kazaya, daha vahimi de kaza fobisine niye oluyor. Gelecek de bu minval üzre bir türlü gelemiyor, kendine bile gelemiyor.
GELECEK İÇİN BOŞ KELAMLAR Mİ “TEHLİKELİ OYUNLAR” MI
Tüm bu söylemiş olduklerim, olağan olarak ki “tarihin/insanın/sanatın/doğanın” vs “sonu” retoriği üzere büsbütün boş değilse de yarı yarıya boşaltılmış durumda. Her alanda bir “oyun” sahnede uzunluk gösteriyor. Canlının tabiatındaki “oyun dürtüsü” sürdüğü sürece sanatla da, ideolojiyle de, sporla da bir biçimde haşır neşir olacağız demektir. Gündelik ömrün görüngüleri biçim değiştirebilir fakat bu sanatın/felsefenin/sporun/insanın sonunun geldiği üzere ivecen telaffuzları haklı çıkartmaz. Duvar fotoğraflarından, çivi yazılarından bu yana oldukça yol aldığımız yanlışsız ve lakin, tanımsız bir “cisim” yahut “ruh” da, dediğim üzere, “biçim değiştirerek” varlığını koruyor. Yanılıyor muyum?
İnsan kendi adımlarında bir ritim, bir ahenk, bir kafiye bulduğu üzere yarın robotun hareketlerinde de bunu gorebilir. olağan olarak itiraz değil lakin soruyu düzgün keşfetmek gerekir: Birkaç dâhi mi mecnun mi belirli olmayan zatın ve olağan onları var eden emperyal sistemin yavşaklığına boyun eğmek, hangi “aydınlanma aklına” sığar ki?
Çamur biçimleniyor, taş biçimleniyor, odun, demir biçimleniyor… İnsanın şuuru, vücudu biçimleniyor… Rüzgârdan karın yağışına, mevsimlerin değişim hallerine dahi sirayet eden bir biçimleniş durduraksız sahnede. Sanatın/felsefenin/sporun hareket alanını, oyun alanını genişletiyor. Uzay-zaman-mekân ötesine kaydırıyor. Mistik/metafizik algılayışlar bile ufkumuzu, bakış açımızı, sanatsal kavrayışımızı, felsefi d/oluşumuzu yüzseneler öncesine ve daha sonrasına taşıyor. Ne güzel ne hoş de apokaliptik (kıyamet/imsi) senaryolarla yatıp kalkmak niçin?
Demem o ki “şimdiki zamanı” enine uzunluğuna arşınlamak, şimdiki vaktin canlılarıyla, doğasıyla doyasıya hemhal olmak varken… Tüm bu saçmalıklar ne diye “temcit pilavı” üzere ha babam de babam önümüze sürülmekte? Midemiz dahi isyanda!
GÜNÜ KURTARACAK MESİH BEKLENİYOR…
Çok fazla “takıntılı” bir varoluşa teslim olduğumuzdan (özellikle geçmişin ve geleceğin politik öznelerinde bunu görmek/gözlemlemek mümkün) geçmiş ile gelecek içindeki sıkışmışlığımızı bir özgürlüğe, epey boyutlu bir yaşama tutkusuna dönüştüremiyoruz. Gündelik hayatın şenliğini/karnavalını ertelemekten bitkin düşmüş vaziyetteyiz ancak niçinse hâlâ ve ısrarla geçmiş diyoruz, gelecek ha geldi ha geliyor diyoruz.
Tık tık, komşu, haydi pikniğe… Bir sabah uyandığımızda herkesi tatil modunda yolda yolakta görürsek şaşmayalım. Pekala, yeri gelmişken soralım: Filozofların buradaki rolü ne? bir daha John Berger’in Değerini Bil Her şeyin’ine göz atacağım. “Filozof Heidegger’e bakılırsa, orman tüm hakikatlerin metaforuydu – filozofun bakılırsaviyse weg’i, oduncuların izlediği patikayı bulmaktı.”
Elon Musklar, Bill Gatesler yeni gezegenler keşfe çıkadursunlar ya da bu gezegeni kurtarmak için gece gündüz çalışadursunlar… Haklarını nasıl öderiz bilmiyorum (!) fakat onların tercihi bu, biz zorlamıyoruz sonuçta! Ayrıyeten, neo-yeryüzü ilahlarının seçimine burnumuzu sokma hakkına ne kadar sahibiz ki…
Ayaktakımının sorunu, bırakın geçmişi/geleceği kurtarmayı, an’ı kurtarmak’tan bile aciz duruma düşürülmüş olmasıdır. Tabiattaki öbür canlılardan daha vahim bir “son”la karşı karşıyalıktır bu. Öyleyse ne yapacak? Ayaklarının altındaki tabanı sağlamlaştıracak yahut çok tehlikeli/mayınlı yere antenlerini sonuna kadar açık basacak. Aksi biçimde ya toprak yutacak ya da bummm milyon kesimlere bölünerek havaya uçacak!
Ol diyeceğim, kuramsalın algılamaktan ve tanımlamaktan aciz kaldığı bir kılgısallık ortasında ümitsizliğin balonunu üflemekle meşgulüz, hepimiz… İtirazım buna…
ORGANİZE İŞLER’E DEVAM!
By by loliniz. By by hepiniz!… Bu söz/melodi Organize İşler’den. Bir Türk iş sineması. Bir orta yeterli iş de “çıkardı”!… Yılmaz Erdoğan üretimi. Küçüğünden büyüğüne “kaporta insanlar”ın oluşturduğu çeteler, birbirine üstünlük kurmak, bu ortada da semirmek/semirilmek için kentin göbeğini yahut dağın yamacını mesken edinmişlerdir. Saftiriğinden uyanığına, yumuşağından sertine kıran kırana yer kapma savaşları.
“El elden mi silah silahtan mı üstündür” üzere abuk bir soru sormayalım. Sonuçta kapitalizm irili ufaklı “çeteler” nizamıdır. Elleri de, silahları da, nizamları de, kısacası ceviz kabuğunu doldurmaz ideolojileri de normali/bayağıı/doğalı, en değerlisi de doğayı tırtıklamak üzerine kurgulanmıştır, kurulmuştur. Ardından söküme, yapısöküme uğratılmıştır vs. O denli ki “bayağıların organları” kahkahadan altüst olmuşlardır. Mide gırtlağa, beyin apış ortasına sıkışmış bile olabilir.
Kemal Ateş’in Gecekondu’sundan Tahsin Yücel’in “Gökdelen”ine mafyanın “iş tutuşu” dünyanın her yerinde bu biçimde şekilleniyor.
Peki filozoflar/sanatçılar ne yapıyorlar? Bu işleyişe derin mi derin manalar yükleyerek sözlerin, usullerin önünü gerisini, sağını solunu tıkıyorlar. Soluk almaya bir tek “delik” bile bırakmamacasına… Marx’ın Alman İdeolojisi’ndeki 11. Tezini anmaya gerek yok. Filozofları gömmeye niyetli değilim zira, asla; sanatkarları da o denli…
Bu gezegen ve canlıları egemenlere yetmiyor artık; tüm yapıp etmelerinden anlaşılan bu. Oyuna öbür gezegenler ve canlılar da katılsın istiyorlar. Bunun için de yeni senaryolar, planlar devreye sokuyorlar. Hiç eksilmedi olağan olarak ama bu kere epeyce daha büyük, çapı belirsiz… Saçmalığın daniskası.
Filozoftan/sanatçıdan beklenen “saha militanlığı” değilse de bu pespayeliği daha yalın ancak hayli daha çarpıcı sözlerle yahut biçimlerle yahut imajlarla yahut kurgularla önümüze sermeleri.
SON/UÇ MU?
normal olarak ki bilimi tekniği, sanatı ideolojiyi sıçırana dek kovalamakla “bakılırsavli” değilim! bu biçimde bir algı oluşturuyorsam kendimi sigaya çekerim. Fakat bir tuhaflıklar manzumesinin hepimizi esir aldığının da farkında olalım istiyorum. Gereksiz sözlerle boğuşmamın bir sebebi hayat oyununda ben de varım demekse başkası de, malum, “misyon” takıntısı.
Boş durmak öldürür. Tabiatta bu biçimde bir kıssa yazılmamış çabucak hemen. Şu da bir gerçek yalnız: Tepinircesine çalışmak da öldürür. Yalnızca insanı değil tüm canlıları tükenişe sürükler. Toprağı, ağacı, meyveyi, sebzeyi de…
Sorması ayıp artık: bu biçimde bir “son” için bu “yaygara” niçin ki!… Dünyanın “çivisi çıkmış” yahut Dünya “zıvanadan çıkmış” falan değil. Hepimizi “kapitalizmin b*ktanlığı”na mahkûm ediyorlar, dahası o “dışkı”yı yedirmek için de her yolu deniyorlar…*
Bkz. gazete haberi: Tarikat Önderinin Dışkısını Yiyip İdrarını İçen Müritler ömrünü Kaybetti…
Alaaddin Topçu