ahmetbeyler
Yeni Üye
Işıkçılar tarikatının yayın organı Türkiye gazetesi müellifi Dr. Ahmat Akışık, Vahhabilerin ve Suudilerin Mushaflarda kullandığı imla ve yazım tekniğinin, Kur’an okumayı neredeyse imkansız kıldığı konusunu kaleme aldı:
TÜRKİYE’DE OSMANLI “KUR’AN HATTI”NI VEHHÂBÎ ÇİZGİSİNE ÇEVİRME TEŞEBBÜSÜ
Türkiye’mizde Mushaflarda uygulanan hattın/imlânın eldeki bilgilere nazaran, 700-800 yıllık bir geçmişi vardır. Lakin şu anda Suûdi Arabistan ve Mısır başta olmak üzere Arap dünyasında, Pakistan’da, Okyanus Ülkelerinde ve Afrika’da Müslüman ülkelerin birçoklarında Resm-i Osmanî (!) denilen Fehd (Vehhabî) sınırı yaygındır.
1. Ticarette engelleme: Türkiye’de basılan Mushafları, Mısır’a, Arabistan’a, öteki Arap ülkelerine gönderemiyoruz. neden, zira mushaflarımız içinde yazılım, çizgi ve imlâ birliği yok. Hepsi, geri çevriliyor. T. Altıkulaç motamot şöyleki diyor:
Eğer İslam dünyasıyla imlâ birliğini sağlarsak, matbaalarımız İslam ülkelerine Mushaf basarlar, siparişler alırlar ve galiba en hoş baskıyı da biz yaparız. Zira en hoş ve en usta hattatlar bizde. Suudiler (Vehhabîler), bizim hattatlarımızı ülkelerine çağırıp mescitlerinin duvarlarını, levhalarını ve istedikleri yerleri yazdırıyorlar (Tayyar Altıkulaç, CD/1).
Ben şahsî tercihimi söylüyorum. Müslümanların bu ihtilafı şahsen beni rencide ediyor. 100 bin adet Mushaf, Kuveyt gümrüğünden geri dönüyor. Ne demek bu? Bir yayınevimiz anlaşıyor Kuveytlilerle, 1970’li senelerda, Mushafları da basıyor, oraya kadar da gdolayıyor, gümrükten geri dönüyor, “Bu tahrif edilmiş bir imlâ” diye. Ve bu arkadaşımız büyük ölçüde ziyan görüyor (Tayyar Altıkulaç, CD/3).
Hayır, yalnızca kargo masrafından ziyan görmüştür. Mushaflar, ülkemizde uygulanan imlâya bakılırsa basıldığı için iç piyasada tüketilmiştir. O basımevi, Arap dünyasında farklı bir imlâ kullanıldığını bilebile yahut bilmeyerek bu biçimde bir ticarete girişmiştir. Her istikametten kendi hatasıdır! Ticaretin kendine göre kimi kuralları vardır. Türkiye’den gönderilen birtakım mamüllerin KKTC gümrüğünden geçmediğini hatırlayalım.
KARIŞIK VE OKUNMAZ HALE GETİRDİLER
2. Mushaflardaki tutarsızlıklar: Tayyar Altıkulaç, Ülkemizde basılan Mushaflarda kimi sözlerin yazılışı/hattı, başka bir tabirle imlâsı konusunda birebir sözün farkı âyetlerde ve farklı biçimlerde yazılışını bir tutarsızlık olarak görüyor ve bunu açıkça eleştiriyor. Hatta İslam dünyasında ilgili kişi ve kurumlarla bir ortaya gelerek bir imlâ birliğine varılması gerektiğini söylüyor ve bu bahiste geç kalındığını şiddetle vurguluyor. Bir Müsteşrik üzere birtakım argümanlarda bulunuyor.
Ancak bu argümanlara geçmedilk evvel Mushaf-ı Şerif’in çizgisi ve imlâsı ile ilgili birtakım kavramların açıklanması, faydalı olacaktır. Şöyle ki:
Türkiye’de Mushafların imlâsı: Ülkemizde basılan Mushafların çizgi ve imlâsı, 15. ve 16. asra dayanmaktadır. Çizgi uzmanlarına göre şu anda uygulanan imlâ, 16. yüz yılda hayatış olan Aliyyül Karî’nin (ö.1605) sınırıdır. Bu çizgi, vaktimize kadar gelmiştir. Çok bilinmeyen bir konu da Aliyyül Karî’den yaklaşık yüz sene evvel yaşayan Pir Hamdullah’ın (ö.1520) yazdığı Mushaf’ta birebir imlâ görülmüştür (Bir İştirakçi, CD/2. Tutanakta iştirakçinin ismi yer almıyor. Ayrıyeten bkz. M. Uğur Derman, DİA, Sınır mad.).
hiç bir şey birden neş vü nemâ bulmaz. Her şeyin bir gelişme süreci vardır. Biz bu sınırı, tâ Selçuklulara dayandırabiliriz. Bu durumda Türkiye’mizde Mushaflarda uygulanan hattın/imlânın eldeki bilgilere göre, 700-800 yıllık bir geçmişi vardır.
Aliyyül Karî, âlim bir zât bulunmasına karşın Ehl-i Sünnet’e alışılmamış kimi beyanları olduğu için (DİA, Ali el-Kârî mad.) Sünnî ulemaca makbul addedilmez. Lakin bütün sınır kaynaklarında Osmanlı devrinde Mushaflarda uygulanan imlâ, onun ismiyle alem olmuş ve bu hatta, Aliyyül Karî çizgisi denilmiştir.
Şimdi bu mevzuda şu soru ile karşılaşabiliriz:
Aliyyül Karî imlâsının özelliği nedir?
Bu hattın/imlânın en değerli özelliği, % 90-95 elif’in kullanılmasıdır. Bütün sülâsî ism-i fâillerde, cemi müennes sâlimlerde ve birtakım isimlerde elif yazılır. Bu okuyucuya kolaylık ve yanlışsız söylem sağlamaktadır.
Bazı örnekler verecek olursak, şöyleki diyebiliriz:
Hâlid, kitâb, sâlihât, yâbenî, isrâîl, âyât, iyyâye, nasâra, sâbiîn, hâsirîn, el’âne, ehâtat, eshâb üzere sözler elif ile yazılır.
Arap dünyasında Mushafların imlâsı: Şu anda Suûdi Arabistan ve Mısır başta olmak üzere Arap dünyasında, Pakistan’da, Okyanus Ülkelerinde ve Afrika’da Müslüman ülkelerin birçoklarında Resm-i Osmanî (!) denilen Fehd (Vehhabî) çizgisi yaygındır. Lakin Türk Cumhuriyetlerinde ve kimi Müslüman ülkelerde Türkiye’nin gönderdiği armağan Mushaflar vardır. Bu Mushaflar, ofset baskı ile çoğaltılmakta, bu biçimdece Türkiye Mushaflarında uygulanan sınır, yaygınlaştırılmaktadır. Çoğunlukla Vehhabîlerin yahut onların tesirinde kalanların kullandığı:
Resm-i Osmanî (!) denilen Fehd (Vehhabî) çizgisinin özelliği nedir?
Bu sınırın özelliği, bütün sülâsî ism-i fâillerde, cemi müennes sâlimlerde ve birtakım isimlerde elif yazılmaz.
Suûdîler/Vehhabîler, kelamda Resm-i Osmanî dedikleri hatta/imlâya, tecvid kurallarını de yükleyerek, Allah’ın mübarek kelâmı’nı büsbütün karışık ve okunamaz hâle getirmişlerdir.
Şimdi burada hayli değerli bir soruyla karşılaşıyoruz. Pekala bu saklı görüşmede epey söylem edilen, İslam dünyasında kullanılan ve Hazret-i Osman’a kadar nispet edilen Resm-i Osmanî, hakikaten vahiy kâtiplerinin yazdığı ve 6 yerleşim merkezine gönderilen İmam Mushaflar’da uygulanan hat/imlâ mıdır?
Tayyar Altıkulaç bu hususta şöyleki diyor:
Hazret-i Osman’ın Mushaflarında kullanılan imlânın yüzde 100, teğe bir tespiti mümkün müdür? Hayır değil, onu da bilelim.
Demek ki, Hazret-i Osman’ın Mushaflarındaki imlâyı, Resm-i Osmanî’yi yüzde 100 tespit etmek ne yazık ki, mümkün değil. Ne vakte kadar? O Mushaflardan (6 Mushaf’tan), en azından birine, ikisine kavuşuncaya kadar. çabucak hemen o Mushaflara ne yazık ki, kavuşmuş değiliz (Tayyar Altıkulaç, CD/1).
T. Altıkulaç kendine göre kimi münasebetler ileri sürerek; “Topkapı Sarayında koruma edilen ve Hazret-i Osman’a izafe edilen kan lekeli Mushaf’ın ona ilişkin olduğuna inanmıyorum” diyor (CD/1).
Ancak düzgün düşünmek lâzımdır, o Mushaf-ı Şerif, Tahtakale’de işportacılardan alınan bir kitap değildir. Türk hakanı Yavuz Sultan Selim’in 1517’de Mısır’ın zaptından daha sonra İstanbul’a getirilen biroldukca Kutsal Emanetler ortasında yer alıyordu.
İDDİALAR VE BATIL GEREKÇELER
Tayyar Altıkulaç, Türkiye’de basılan Mushaflarda uygulanan imlâ, kimi sözlerin farklı yazımını karşımıza çıkarıyor. Bu bir tutarsızlıktır, diyor ve şu örnekleri veriyor:
1. Se’av (Sebe’, 5) elifsiz yazılmış. Ancak se’av (Hac,51)’de elifli yazılmıştır.
Fehd/Vehhabî çizgili Mushaflar da birebir, Türkiye’de olduğu üzere.
2. Teştehî (Fussılet,31) sözü, Zuhruf,71’de Teştehîhi halinde yazılmıştır.
Fehd/Vehhabî çizgili Mushaflar da tıpkı, Türkiye’de olduğu üzere.
Vahiy kâtipleri bu sözleri yazarken T. Altıkulaç’a mı soracaklardı?
3. Hayran minhâ (Kehf,36) sözü, Kehf,81’de Hayran minhü biçiminde yazılmıştır.
Fehd/Vehhabî çizgili Mushaflar da birebir, Türkiye’de olduğu üzere.
Vahiy kâtipleri bu sözleri yazarken T. Altıkulaç’a mı soracaklardı?
4. T. Altıkulaç şöyleki diyor: Şam’a giden Mushaf’la Kufe’ye giden Mushaf ya da Basra’ya giden Mushaf’ın imlâsında da birtakım temele müteallik olmayan, mana ile ilgisi bulunmayan farklılıklar vardır. Bu daha fazlaca elifle yazılması ya da elifsiz yazılmasıyla ilgilidir. Fakat bir daha bu Mushaflar içinde okuyuşta da farklılığa sebep olan yazımlar vardır. Benim tespitlerime bakılırsa, bunlar 44 adet sözdür. Öbürleri daha fazlaca elifle yazılması ya da elifsiz yazılmasıyla ilgilidir (Tayyar Altıkulaç, CD/1).
Tayyar Altıkulaç, bu tespitleri yaparken, Müsteşrik yahut Müsteşrik temsilcilerinin kitaplarından büyük ölçüde yararlandığı yahut onların tesiri altında kaldığı anlaşılmaktadır. Zira onlar, hayatlarını İslam ve Kur’an’da çelişki ve yanılgı bulmaya adamışlardır.
Bu hususta çalışma yapanlardan kimileri şunlardır:
1) Alman oryantalist Nöldeke (1836-1930), Kur’an Tarihi.
2) Mısırlı Taha Hüseyin (Kur’an’da kimi sözlerin Arap gramerine muhalif olduğunu argüman etmiş ve âyetleri eleştirmiştir. Sünnî ulema da, onun mürted olduğunu ilân etmiştir.)
3) Mustafa Öztürk (Cihad âyetleri içinde çelişki olduğunu tez etmiş ve Almanya’ya kaçmıştır).
4) T. Erpenıus, A. Jeffery, M. Watt, R. Paret, O. Pretzl, F. Buhl üzere Müsteşrikler, Kur’an ve Kur’an Tarihi üzerinde çalışma yapmışlar ve Kur’an’ı eleştirmişlerdir.
5) M. Hamidullah (Müsteşrik temsilcisi), Kur’an-ı Kerim Tarihi.
Mecid-i Aksa’nın Kudüs’te değil, göklerde olduğunu sav ederek, kıble ile ilgili âyetleri inkâr etmiştir. Hazret-i Peygamber’in gençliğinde puta kurban kestiğini ve Resûlüllah’ın âyetlere muhalif olarak ümmi olmadığını sav etmiştir.
6) İzmirli, İsmail Hakkı (Camilere sıra konulması ile ilgili imza verenler içinde yer almıştır), Tarih-i Kur’ân.
Değerlendirme
Ülkemizde Mushaflarda uygulanan Aliyyül Karî isimli imlânın terk edilerek, genelde İslam dünyasında uygulanan Resm-i Osmanî’ye geçilmesiyle ilgili yapılan toplantı, şöyle kıymetlendirilebilir:
1. Resm-i Osmanî, Vehhabî dünyasının verdiği aldatıcı bir kavramdır. İmam Mushaf hattı/imlâsı ile ilgisi yoktur.
2. Resm-i Osmanî, Suûdilerin Arabistan’da ve Vehhabîliğin tesirli olduğu ülke ve toplumlarda yaygın biçimde kullanılmaktadır.
3. Resm-i Osmanî ile yazılan Mushaflar, okunması güç ve son derece karmaşıktır.
4. Türkiye’de Mushaflar, Aliyyül Karî isimli hat/imlâ ile basılmaktadır. Okunuşu kolaydır. Bu imlânın 700-800 yıllık bir mazisi vardır. Bu hususta icma oluşmuştur. Resm-i Osmanî denilen Fehd/Vehhabî imlâsının ise 100-150 yıllık bir geçmişi vardır. daha sonradan ortaya çıkmış, icmaya karşı, gayri ilmî ve Batı dayanaklı bir ideolojinin mahsulüdür.
TÜRKİYE’DE OSMANLI “KUR’AN HATTI”NI VEHHÂBÎ ÇİZGİSİNE ÇEVİRME TEŞEBBÜSÜ
Türkiye’mizde Mushaflarda uygulanan hattın/imlânın eldeki bilgilere nazaran, 700-800 yıllık bir geçmişi vardır. Lakin şu anda Suûdi Arabistan ve Mısır başta olmak üzere Arap dünyasında, Pakistan’da, Okyanus Ülkelerinde ve Afrika’da Müslüman ülkelerin birçoklarında Resm-i Osmanî (!) denilen Fehd (Vehhabî) sınırı yaygındır.
1. Ticarette engelleme: Türkiye’de basılan Mushafları, Mısır’a, Arabistan’a, öteki Arap ülkelerine gönderemiyoruz. neden, zira mushaflarımız içinde yazılım, çizgi ve imlâ birliği yok. Hepsi, geri çevriliyor. T. Altıkulaç motamot şöyleki diyor:
Eğer İslam dünyasıyla imlâ birliğini sağlarsak, matbaalarımız İslam ülkelerine Mushaf basarlar, siparişler alırlar ve galiba en hoş baskıyı da biz yaparız. Zira en hoş ve en usta hattatlar bizde. Suudiler (Vehhabîler), bizim hattatlarımızı ülkelerine çağırıp mescitlerinin duvarlarını, levhalarını ve istedikleri yerleri yazdırıyorlar (Tayyar Altıkulaç, CD/1).
Ben şahsî tercihimi söylüyorum. Müslümanların bu ihtilafı şahsen beni rencide ediyor. 100 bin adet Mushaf, Kuveyt gümrüğünden geri dönüyor. Ne demek bu? Bir yayınevimiz anlaşıyor Kuveytlilerle, 1970’li senelerda, Mushafları da basıyor, oraya kadar da gdolayıyor, gümrükten geri dönüyor, “Bu tahrif edilmiş bir imlâ” diye. Ve bu arkadaşımız büyük ölçüde ziyan görüyor (Tayyar Altıkulaç, CD/3).
Hayır, yalnızca kargo masrafından ziyan görmüştür. Mushaflar, ülkemizde uygulanan imlâya bakılırsa basıldığı için iç piyasada tüketilmiştir. O basımevi, Arap dünyasında farklı bir imlâ kullanıldığını bilebile yahut bilmeyerek bu biçimde bir ticarete girişmiştir. Her istikametten kendi hatasıdır! Ticaretin kendine göre kimi kuralları vardır. Türkiye’den gönderilen birtakım mamüllerin KKTC gümrüğünden geçmediğini hatırlayalım.
KARIŞIK VE OKUNMAZ HALE GETİRDİLER
2. Mushaflardaki tutarsızlıklar: Tayyar Altıkulaç, Ülkemizde basılan Mushaflarda kimi sözlerin yazılışı/hattı, başka bir tabirle imlâsı konusunda birebir sözün farkı âyetlerde ve farklı biçimlerde yazılışını bir tutarsızlık olarak görüyor ve bunu açıkça eleştiriyor. Hatta İslam dünyasında ilgili kişi ve kurumlarla bir ortaya gelerek bir imlâ birliğine varılması gerektiğini söylüyor ve bu bahiste geç kalındığını şiddetle vurguluyor. Bir Müsteşrik üzere birtakım argümanlarda bulunuyor.
Ancak bu argümanlara geçmedilk evvel Mushaf-ı Şerif’in çizgisi ve imlâsı ile ilgili birtakım kavramların açıklanması, faydalı olacaktır. Şöyle ki:
Türkiye’de Mushafların imlâsı: Ülkemizde basılan Mushafların çizgi ve imlâsı, 15. ve 16. asra dayanmaktadır. Çizgi uzmanlarına göre şu anda uygulanan imlâ, 16. yüz yılda hayatış olan Aliyyül Karî’nin (ö.1605) sınırıdır. Bu çizgi, vaktimize kadar gelmiştir. Çok bilinmeyen bir konu da Aliyyül Karî’den yaklaşık yüz sene evvel yaşayan Pir Hamdullah’ın (ö.1520) yazdığı Mushaf’ta birebir imlâ görülmüştür (Bir İştirakçi, CD/2. Tutanakta iştirakçinin ismi yer almıyor. Ayrıyeten bkz. M. Uğur Derman, DİA, Sınır mad.).
hiç bir şey birden neş vü nemâ bulmaz. Her şeyin bir gelişme süreci vardır. Biz bu sınırı, tâ Selçuklulara dayandırabiliriz. Bu durumda Türkiye’mizde Mushaflarda uygulanan hattın/imlânın eldeki bilgilere göre, 700-800 yıllık bir geçmişi vardır.
Aliyyül Karî, âlim bir zât bulunmasına karşın Ehl-i Sünnet’e alışılmamış kimi beyanları olduğu için (DİA, Ali el-Kârî mad.) Sünnî ulemaca makbul addedilmez. Lakin bütün sınır kaynaklarında Osmanlı devrinde Mushaflarda uygulanan imlâ, onun ismiyle alem olmuş ve bu hatta, Aliyyül Karî çizgisi denilmiştir.
Şimdi bu mevzuda şu soru ile karşılaşabiliriz:
Aliyyül Karî imlâsının özelliği nedir?
Bu hattın/imlânın en değerli özelliği, % 90-95 elif’in kullanılmasıdır. Bütün sülâsî ism-i fâillerde, cemi müennes sâlimlerde ve birtakım isimlerde elif yazılır. Bu okuyucuya kolaylık ve yanlışsız söylem sağlamaktadır.
Bazı örnekler verecek olursak, şöyleki diyebiliriz:
Hâlid, kitâb, sâlihât, yâbenî, isrâîl, âyât, iyyâye, nasâra, sâbiîn, hâsirîn, el’âne, ehâtat, eshâb üzere sözler elif ile yazılır.
Arap dünyasında Mushafların imlâsı: Şu anda Suûdi Arabistan ve Mısır başta olmak üzere Arap dünyasında, Pakistan’da, Okyanus Ülkelerinde ve Afrika’da Müslüman ülkelerin birçoklarında Resm-i Osmanî (!) denilen Fehd (Vehhabî) çizgisi yaygındır. Lakin Türk Cumhuriyetlerinde ve kimi Müslüman ülkelerde Türkiye’nin gönderdiği armağan Mushaflar vardır. Bu Mushaflar, ofset baskı ile çoğaltılmakta, bu biçimdece Türkiye Mushaflarında uygulanan sınır, yaygınlaştırılmaktadır. Çoğunlukla Vehhabîlerin yahut onların tesirinde kalanların kullandığı:
Resm-i Osmanî (!) denilen Fehd (Vehhabî) çizgisinin özelliği nedir?
Bu sınırın özelliği, bütün sülâsî ism-i fâillerde, cemi müennes sâlimlerde ve birtakım isimlerde elif yazılmaz.
Suûdîler/Vehhabîler, kelamda Resm-i Osmanî dedikleri hatta/imlâya, tecvid kurallarını de yükleyerek, Allah’ın mübarek kelâmı’nı büsbütün karışık ve okunamaz hâle getirmişlerdir.
Şimdi burada hayli değerli bir soruyla karşılaşıyoruz. Pekala bu saklı görüşmede epey söylem edilen, İslam dünyasında kullanılan ve Hazret-i Osman’a kadar nispet edilen Resm-i Osmanî, hakikaten vahiy kâtiplerinin yazdığı ve 6 yerleşim merkezine gönderilen İmam Mushaflar’da uygulanan hat/imlâ mıdır?
Tayyar Altıkulaç bu hususta şöyleki diyor:
Hazret-i Osman’ın Mushaflarında kullanılan imlânın yüzde 100, teğe bir tespiti mümkün müdür? Hayır değil, onu da bilelim.
Demek ki, Hazret-i Osman’ın Mushaflarındaki imlâyı, Resm-i Osmanî’yi yüzde 100 tespit etmek ne yazık ki, mümkün değil. Ne vakte kadar? O Mushaflardan (6 Mushaf’tan), en azından birine, ikisine kavuşuncaya kadar. çabucak hemen o Mushaflara ne yazık ki, kavuşmuş değiliz (Tayyar Altıkulaç, CD/1).
T. Altıkulaç kendine göre kimi münasebetler ileri sürerek; “Topkapı Sarayında koruma edilen ve Hazret-i Osman’a izafe edilen kan lekeli Mushaf’ın ona ilişkin olduğuna inanmıyorum” diyor (CD/1).
Ancak düzgün düşünmek lâzımdır, o Mushaf-ı Şerif, Tahtakale’de işportacılardan alınan bir kitap değildir. Türk hakanı Yavuz Sultan Selim’in 1517’de Mısır’ın zaptından daha sonra İstanbul’a getirilen biroldukca Kutsal Emanetler ortasında yer alıyordu.
İDDİALAR VE BATIL GEREKÇELER
Tayyar Altıkulaç, Türkiye’de basılan Mushaflarda uygulanan imlâ, kimi sözlerin farklı yazımını karşımıza çıkarıyor. Bu bir tutarsızlıktır, diyor ve şu örnekleri veriyor:
1. Se’av (Sebe’, 5) elifsiz yazılmış. Ancak se’av (Hac,51)’de elifli yazılmıştır.
Fehd/Vehhabî çizgili Mushaflar da birebir, Türkiye’de olduğu üzere.
2. Teştehî (Fussılet,31) sözü, Zuhruf,71’de Teştehîhi halinde yazılmıştır.
Fehd/Vehhabî çizgili Mushaflar da tıpkı, Türkiye’de olduğu üzere.
Vahiy kâtipleri bu sözleri yazarken T. Altıkulaç’a mı soracaklardı?
3. Hayran minhâ (Kehf,36) sözü, Kehf,81’de Hayran minhü biçiminde yazılmıştır.
Fehd/Vehhabî çizgili Mushaflar da birebir, Türkiye’de olduğu üzere.
Vahiy kâtipleri bu sözleri yazarken T. Altıkulaç’a mı soracaklardı?
4. T. Altıkulaç şöyleki diyor: Şam’a giden Mushaf’la Kufe’ye giden Mushaf ya da Basra’ya giden Mushaf’ın imlâsında da birtakım temele müteallik olmayan, mana ile ilgisi bulunmayan farklılıklar vardır. Bu daha fazlaca elifle yazılması ya da elifsiz yazılmasıyla ilgilidir. Fakat bir daha bu Mushaflar içinde okuyuşta da farklılığa sebep olan yazımlar vardır. Benim tespitlerime bakılırsa, bunlar 44 adet sözdür. Öbürleri daha fazlaca elifle yazılması ya da elifsiz yazılmasıyla ilgilidir (Tayyar Altıkulaç, CD/1).
Tayyar Altıkulaç, bu tespitleri yaparken, Müsteşrik yahut Müsteşrik temsilcilerinin kitaplarından büyük ölçüde yararlandığı yahut onların tesiri altında kaldığı anlaşılmaktadır. Zira onlar, hayatlarını İslam ve Kur’an’da çelişki ve yanılgı bulmaya adamışlardır.
Bu hususta çalışma yapanlardan kimileri şunlardır:
1) Alman oryantalist Nöldeke (1836-1930), Kur’an Tarihi.
2) Mısırlı Taha Hüseyin (Kur’an’da kimi sözlerin Arap gramerine muhalif olduğunu argüman etmiş ve âyetleri eleştirmiştir. Sünnî ulema da, onun mürted olduğunu ilân etmiştir.)
3) Mustafa Öztürk (Cihad âyetleri içinde çelişki olduğunu tez etmiş ve Almanya’ya kaçmıştır).
4) T. Erpenıus, A. Jeffery, M. Watt, R. Paret, O. Pretzl, F. Buhl üzere Müsteşrikler, Kur’an ve Kur’an Tarihi üzerinde çalışma yapmışlar ve Kur’an’ı eleştirmişlerdir.
5) M. Hamidullah (Müsteşrik temsilcisi), Kur’an-ı Kerim Tarihi.
Mecid-i Aksa’nın Kudüs’te değil, göklerde olduğunu sav ederek, kıble ile ilgili âyetleri inkâr etmiştir. Hazret-i Peygamber’in gençliğinde puta kurban kestiğini ve Resûlüllah’ın âyetlere muhalif olarak ümmi olmadığını sav etmiştir.
6) İzmirli, İsmail Hakkı (Camilere sıra konulması ile ilgili imza verenler içinde yer almıştır), Tarih-i Kur’ân.
Değerlendirme
Ülkemizde Mushaflarda uygulanan Aliyyül Karî isimli imlânın terk edilerek, genelde İslam dünyasında uygulanan Resm-i Osmanî’ye geçilmesiyle ilgili yapılan toplantı, şöyle kıymetlendirilebilir:
1. Resm-i Osmanî, Vehhabî dünyasının verdiği aldatıcı bir kavramdır. İmam Mushaf hattı/imlâsı ile ilgisi yoktur.
2. Resm-i Osmanî, Suûdilerin Arabistan’da ve Vehhabîliğin tesirli olduğu ülke ve toplumlarda yaygın biçimde kullanılmaktadır.
3. Resm-i Osmanî ile yazılan Mushaflar, okunması güç ve son derece karmaşıktır.
4. Türkiye’de Mushaflar, Aliyyül Karî isimli hat/imlâ ile basılmaktadır. Okunuşu kolaydır. Bu imlânın 700-800 yıllık bir mazisi vardır. Bu hususta icma oluşmuştur. Resm-i Osmanî denilen Fehd/Vehhabî imlâsının ise 100-150 yıllık bir geçmişi vardır. daha sonradan ortaya çıkmış, icmaya karşı, gayri ilmî ve Batı dayanaklı bir ideolojinin mahsulüdür.