ahmetbeyler
Yeni Üye
Türk edebiyatının yurtharicinde tanıtılması için akademisyen ve tercüman olarak senelerca emek vermiş bir isim Güzin Dino.
İstanbul’da tanıştığı ve 1941 yılında Adana’ya sürülen Abidin Dino ile evlenebilmek için İstanbul Üniversitesi’ndeki akademisyenliğini yarım bırakıyor ve Anadolu’yu dolaşıyorlar. 1954 yılında yerleştikleri Paris’te Türk lisanı ve edebiyatı üzerine çalışmalarına devam ederek bir tıp merkez bakılırsavini üstleniyor.
Yunus Emre, Nâzım Hikmet ve Yaşar Kemal’den Fransızcaya çeviriler yapıyor, antolojiler hazırlıyor.
Hürriyet Gazetesi’nin iki müellifi, İhsan Yılmaz ve Doğan Hızlan ise Dino’ların yaşadığı konutu kaleme aldı.
ilk vakit içinderda dün İhsan Yılmaz’ın köşesine taşıdığı Fransa’daki konutun anıları bugün ise Doğan Hızlan köşesine taşıdı. Peş peşe günlerde tıpkı husustan bahsedilmiş olması ise dikkat çekti.
Hızlan, “O konuta ben de gittim” başlıklı yazısında, Yılmaz’a atıfta bulunarak “Güzin Dino – Abidin Dino çiftinin Paris’teki konutu üzerine yazıyı okuyunca ben de o meskenle ilgili anılarımı yazma gereği duydum” tabirlerini kullandı.
Doğan Hızlan’ın yazısı şöyleki:
“Frankfurt Kitap Fuarı’ndan daha sonra Paris’e giderdim. Bir defasında Ferit Edgü, Dinolara telefon etmemi söylemiş, telefon numarasını vermişti.
Telefona Güzin Dino çıkmış, beni akşam yemeğine davet etmişti.
Dino Çifti’yle birinci kere tanışacaktım.
Dört tarafı kapalı bir asansöre binmiştim ve bir arıza olursa burada kalırım diye korktuğumu hatırlıyorum.
Güzin Dino nefis bir fırında kuzu eti yapmıştı.
Oturduğumuz salonun üstünde bir de asma kat vardı.
elbet Türk edebiyatı üzerine konuşmalar gündemdeydi. Abidin Dino tanıdıkları üzerine olumlu, sevecen yorumlar yapıyordu.
Güzin Dino’nun tenkitlerinin hepsine katıldım, gerçekçi saptamalarda bulunuyordu.
Bunca yıl Türkiye’ye gelemedikleri biçimde ‘İstanbul Türkçesi’nin en hasını konuşuyorlardı. Zira Türkiye ile, Türk edebiyatı ile bağlarını daima taze tutmuşlardı, izliyorlar, okuyorlar, Türkiye’deki müellifler ve sanatkarlarla konuşuyorlardı. aslına bakarsanız bütün tanınmış müellifler da bu konuta uğruyordu.Abidin Dino benim kalem merakımı bildiği için sözleştik, sonraki gün oradaki bir kırtasiyeciye gittik. Rus muharrir Konstantin Simonov da dolma kaleme meraklıymış ve bu kırtasiyeciden alışveriş yaparmış.
Oradan bir Waterman dolma kalem almıştım. Kalemin bir özelliği, Fransız İhtilali’nin yıldönümü anısı olarak çıkarılmış olmasıydı. Üzerinde Fransa marşı La Marseillaise’in notaları vardı.
Abidin Dino’nun vefatından daha sonra da Paris’e her gittiğimde Güzin Dino’yu arardım.
Aramasam alınırdı. Bir kere de Türk Sinemaları Haftası için Paris Büyük Elçiliği’ndeki davette karşılaşmıştık. Haber verdiğimi, telefona bildiri bıraktığımı söylemiş oldum, denetimden daha sonra bana inandı.
ondan sonrasında kitabı çıktığında İstanbul’a geldi, Karalama Defteri için onunla bir söyleşi yaptım.
Dinoları sevgiyle anıyorum.”
İstanbul’da tanıştığı ve 1941 yılında Adana’ya sürülen Abidin Dino ile evlenebilmek için İstanbul Üniversitesi’ndeki akademisyenliğini yarım bırakıyor ve Anadolu’yu dolaşıyorlar. 1954 yılında yerleştikleri Paris’te Türk lisanı ve edebiyatı üzerine çalışmalarına devam ederek bir tıp merkez bakılırsavini üstleniyor.
Yunus Emre, Nâzım Hikmet ve Yaşar Kemal’den Fransızcaya çeviriler yapıyor, antolojiler hazırlıyor.
Hürriyet Gazetesi’nin iki müellifi, İhsan Yılmaz ve Doğan Hızlan ise Dino’ların yaşadığı konutu kaleme aldı.
ilk vakit içinderda dün İhsan Yılmaz’ın köşesine taşıdığı Fransa’daki konutun anıları bugün ise Doğan Hızlan köşesine taşıdı. Peş peşe günlerde tıpkı husustan bahsedilmiş olması ise dikkat çekti.
Hızlan, “O konuta ben de gittim” başlıklı yazısında, Yılmaz’a atıfta bulunarak “Güzin Dino – Abidin Dino çiftinin Paris’teki konutu üzerine yazıyı okuyunca ben de o meskenle ilgili anılarımı yazma gereği duydum” tabirlerini kullandı.
Doğan Hızlan’ın yazısı şöyleki:
“Frankfurt Kitap Fuarı’ndan daha sonra Paris’e giderdim. Bir defasında Ferit Edgü, Dinolara telefon etmemi söylemiş, telefon numarasını vermişti.
Telefona Güzin Dino çıkmış, beni akşam yemeğine davet etmişti.
Dino Çifti’yle birinci kere tanışacaktım.
Dört tarafı kapalı bir asansöre binmiştim ve bir arıza olursa burada kalırım diye korktuğumu hatırlıyorum.
Güzin Dino nefis bir fırında kuzu eti yapmıştı.
Oturduğumuz salonun üstünde bir de asma kat vardı.
elbet Türk edebiyatı üzerine konuşmalar gündemdeydi. Abidin Dino tanıdıkları üzerine olumlu, sevecen yorumlar yapıyordu.
Güzin Dino’nun tenkitlerinin hepsine katıldım, gerçekçi saptamalarda bulunuyordu.
Bunca yıl Türkiye’ye gelemedikleri biçimde ‘İstanbul Türkçesi’nin en hasını konuşuyorlardı. Zira Türkiye ile, Türk edebiyatı ile bağlarını daima taze tutmuşlardı, izliyorlar, okuyorlar, Türkiye’deki müellifler ve sanatkarlarla konuşuyorlardı. aslına bakarsanız bütün tanınmış müellifler da bu konuta uğruyordu.Abidin Dino benim kalem merakımı bildiği için sözleştik, sonraki gün oradaki bir kırtasiyeciye gittik. Rus muharrir Konstantin Simonov da dolma kaleme meraklıymış ve bu kırtasiyeciden alışveriş yaparmış.
Oradan bir Waterman dolma kalem almıştım. Kalemin bir özelliği, Fransız İhtilali’nin yıldönümü anısı olarak çıkarılmış olmasıydı. Üzerinde Fransa marşı La Marseillaise’in notaları vardı.
Abidin Dino’nun vefatından daha sonra da Paris’e her gittiğimde Güzin Dino’yu arardım.
Aramasam alınırdı. Bir kere de Türk Sinemaları Haftası için Paris Büyük Elçiliği’ndeki davette karşılaşmıştık. Haber verdiğimi, telefona bildiri bıraktığımı söylemiş oldum, denetimden daha sonra bana inandı.
ondan sonrasında kitabı çıktığında İstanbul’a geldi, Karalama Defteri için onunla bir söyleşi yaptım.
Dinoları sevgiyle anıyorum.”