ahmetbeyler
Yeni Üye
“Maddeye başlama niçinim de, bırakma niçinim de evladım!. Bu hayatta bir beşere her şeyi yaptırabilecek tek acı evlat acısıdır. Yaşadığım sürecin mazereti değil olağan olarak fakat niçini olduğunu benden yeterli kimse bilemez. Evladımı kaybetmenin ıstırabı ve acısı ile başladığım maddeyi, öbür evladımın benim davranışlarımı kopyalamasını öğrendiğim an bırakma sonucumı verdim. Birini ellerimle toprağa vermiştim, ötekini asla kaybetmeyecektim…”
D.G.’nin yaşadığı acıyı anlatırken hala tıpkı anı yaşıyor hissi vermesi, gözyaşlarının çenesinin titremesiyle içine içine akması, ortasında kopan kıyametin göz bebeklerinde yarattığı yangın, tüm bunlar karşısında sizin hissettikleriniz ‘erkekler ağlamaz’, ‘erkekler kuvvetli olurlar’ kavramlarının aslında cinsiyet üzerinden bireylerde nasıl bir baskı kurduğunun en değerli göstergeleriydi. Cinsiyetleri üzerinden çocukluklarından bu yana evlatlarımıza koyduğumuz ketler, yetişkinliklerinde birden fazla vakit bastırdıkları hislerin, öğrendikleri bu kavramların onlar üzerinde yarattığı ruhsal süreçleri yanlış davranış değişiklikleri ile yönetmeye çalışmalarına ve daha sonrasında girdikleri çıkmaza saplanıp kalmalarına sebep oluyor.
KARDEŞLERİNİN YOKLUĞUNUN SEBEBİNİ SÖYLEMEYE YÜREK EDEMEMİŞLER
Kaza kararı evladını kaybeden anne ve baba hiç kolay atlatılmayacak olan bu yas sürecinde birbirlerine dayanak olmaya çalışıyorlar. kuvvetli durmaya çalışan babanın içine cet ata ağlayışlarını izleyen eş, düştüğü boşlukta savrulmamak ismine öteki evladına sarılıp hayata tutunmaya çalışıyor. Yaşama sevinçleri yok olmuş, yaşamak için yaşayan ölüler olarak varlıklarını sürdürmeye çalışıyorlar bu süreçte. Büyük oğullarının kaybını hala kabullenememiş olan anne- baba, küçük oğullarına kardeşlerinin yokluğunun niçinini bile söylemeye cüret edememişler. Bir kaleminin, bir oyuncağının yerini bile değiştirmemişler, anne bir kıyafetini bile yıkamamış evladının kokusu gitmesin diye.
Yas tutma ve kabullenme süreci, bireylerin yaşama bir daha tutunmalarının sağlanmasında yaşanılan önemli travmatik bir müddetçtir. Bireylerin yaşadıkları kayba dair içlerinde yaşadıkları o acıyı mümkün olduğu kadar dışa vurmaları, paylaşmaları gerekmektedir.
kuvvetli durmaya çalışan, ‘baba, meskenin reisi’ rollerini icra etmek için dışa vurması gereken hislerinin etrafına ördüğü duvar bir süre daha sonra yıkılmaya başlıyor babada. Zihnini farklı istikamete çekmek, iş yoğunluğunun kısa periyodik de olsa onu uzaklaştırmasının âlâ geldiğini düşünüyor bir süre. Ancak daha sonrasından yaşadığı zihinsel, duygusal ve fizikî yorgunluk ağır gelmeye başlıyor ve bir süre uyumak, hissizleşmek, acıyla baş etmek ismine maddeyi denemeye karar veriyor.
“Çok acıyordu içim, ne konuta gitmek istiyordum ne de öteki bir şey yapmak istiyordum. En başlarda büyük bir rahatlama sağlamıştı. Gökyüzünde süzülen kocaman bir bulut üzere hissediyordum. Lakin ruhsal acılarımın yanına vücudumun onu almadığımda verdiği eklem ağrılarım da eklemişti acılarıma. Artık yalnızca dışarda değil, konutta de kapalı bâtın sarıp sarıp içer olmuştum. Eşim farkındaydı fakat üzerime gelmek istemiyordu, zira ondan daha fazla uzaklaşmamı istemiyordu. Birkaç kere yardım alma konusunda ısrarcı oldu, ağladı, perişandı ancak benim acım ondan daha büyüktü, o denli hissediyordum ve epey kuvvetli bir niçinim vardı kendimce. Ne vakit ki oğlumun anaokulu öğretmeni bilhassa ve ısrarla beni okula çağırdı ve ne zamanki bana oğlumun fotoğraf kağıtlarını rulo yapıp sigara içer üzere sınıfın ortasında dolaştığını anlattı, yaşadığım şok ve hüzün beni o an kendime getirdi. Nefes alamadığımı hissettim. Oğlum beni kopyalıyordu!”
OĞLU İLE İLGİLİ YAŞADIĞI ŞOK
D.G.’nin oğlu ile ilgili yaşadığı şok onu tedavi olma noktasında önemli manada güdülemişti. Evlatlarına duyduğu büyük sevgi, bir evladını kaybetmenin acısı ile bir nevi terk ettiği öbür oğluna duyduğu vicdan azabı ve küçük oğlunun kopyalama davranışı ile yaşadığı şok alacağı uzun tedavi sürecini kısaltmıştı. Eşinin takviyeleri ve yönlendirmelerimiz ile başlayan klinik tedavi sürecinin yanı sıra sağlıklı bir yas ve kabullenme süreci ile ilgili sanatla terapi formülünü faal tutarak bir dışavurum süreci yaşamaları için program başlattık. Küçük oğlumuza pedagog eşliğinde takviye verildi, yanlış davranışı unutturulmaya, baba ile bağının fotoğraf yaparak güçlendirilmesinin sağlanmasına çalışıldı. Kayıp kararı yaşanılan travmalar, bireylerde elbette önemli hasarlar oluşturur. Bu hasarların en aza indirilmesi noktasında sürecin profesyoneller eşliğinde yürütülmesi son derece değerlidir.
Küçük çocukların zihinleri sünger üzeredir ve muhakeme yetenekleri de çabucak hemen uygun derecede gelişmemiş olduğundan şahit oldukları davranışları model alıp kopyalayabilirler. Ebeveynler farkında olmadan çocuklarına yanlış davranışlar öğretebilirler. Bu yanlış tahsiller vaktinde düzeltilmezse şuurlarına öğrenilmiş olarak kaydedilebilir ve ileriki vakit dilimlerinde öğrenilmiş ve kabul görmüş davranışlar olarak ortaya dökülebilirler. Bu sebeple çocuklarımızın yanında vücut lisanımıza, söz halimize, söylemlerimize ve davranışlarımıza dikkat etmeliyiz.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
D.G.’nin yaşadığı acıyı anlatırken hala tıpkı anı yaşıyor hissi vermesi, gözyaşlarının çenesinin titremesiyle içine içine akması, ortasında kopan kıyametin göz bebeklerinde yarattığı yangın, tüm bunlar karşısında sizin hissettikleriniz ‘erkekler ağlamaz’, ‘erkekler kuvvetli olurlar’ kavramlarının aslında cinsiyet üzerinden bireylerde nasıl bir baskı kurduğunun en değerli göstergeleriydi. Cinsiyetleri üzerinden çocukluklarından bu yana evlatlarımıza koyduğumuz ketler, yetişkinliklerinde birden fazla vakit bastırdıkları hislerin, öğrendikleri bu kavramların onlar üzerinde yarattığı ruhsal süreçleri yanlış davranış değişiklikleri ile yönetmeye çalışmalarına ve daha sonrasında girdikleri çıkmaza saplanıp kalmalarına sebep oluyor.
KARDEŞLERİNİN YOKLUĞUNUN SEBEBİNİ SÖYLEMEYE YÜREK EDEMEMİŞLER
Kaza kararı evladını kaybeden anne ve baba hiç kolay atlatılmayacak olan bu yas sürecinde birbirlerine dayanak olmaya çalışıyorlar. kuvvetli durmaya çalışan babanın içine cet ata ağlayışlarını izleyen eş, düştüğü boşlukta savrulmamak ismine öteki evladına sarılıp hayata tutunmaya çalışıyor. Yaşama sevinçleri yok olmuş, yaşamak için yaşayan ölüler olarak varlıklarını sürdürmeye çalışıyorlar bu süreçte. Büyük oğullarının kaybını hala kabullenememiş olan anne- baba, küçük oğullarına kardeşlerinin yokluğunun niçinini bile söylemeye cüret edememişler. Bir kaleminin, bir oyuncağının yerini bile değiştirmemişler, anne bir kıyafetini bile yıkamamış evladının kokusu gitmesin diye.
Yas tutma ve kabullenme süreci, bireylerin yaşama bir daha tutunmalarının sağlanmasında yaşanılan önemli travmatik bir müddetçtir. Bireylerin yaşadıkları kayba dair içlerinde yaşadıkları o acıyı mümkün olduğu kadar dışa vurmaları, paylaşmaları gerekmektedir.
kuvvetli durmaya çalışan, ‘baba, meskenin reisi’ rollerini icra etmek için dışa vurması gereken hislerinin etrafına ördüğü duvar bir süre daha sonra yıkılmaya başlıyor babada. Zihnini farklı istikamete çekmek, iş yoğunluğunun kısa periyodik de olsa onu uzaklaştırmasının âlâ geldiğini düşünüyor bir süre. Ancak daha sonrasından yaşadığı zihinsel, duygusal ve fizikî yorgunluk ağır gelmeye başlıyor ve bir süre uyumak, hissizleşmek, acıyla baş etmek ismine maddeyi denemeye karar veriyor.
“Çok acıyordu içim, ne konuta gitmek istiyordum ne de öteki bir şey yapmak istiyordum. En başlarda büyük bir rahatlama sağlamıştı. Gökyüzünde süzülen kocaman bir bulut üzere hissediyordum. Lakin ruhsal acılarımın yanına vücudumun onu almadığımda verdiği eklem ağrılarım da eklemişti acılarıma. Artık yalnızca dışarda değil, konutta de kapalı bâtın sarıp sarıp içer olmuştum. Eşim farkındaydı fakat üzerime gelmek istemiyordu, zira ondan daha fazla uzaklaşmamı istemiyordu. Birkaç kere yardım alma konusunda ısrarcı oldu, ağladı, perişandı ancak benim acım ondan daha büyüktü, o denli hissediyordum ve epey kuvvetli bir niçinim vardı kendimce. Ne vakit ki oğlumun anaokulu öğretmeni bilhassa ve ısrarla beni okula çağırdı ve ne zamanki bana oğlumun fotoğraf kağıtlarını rulo yapıp sigara içer üzere sınıfın ortasında dolaştığını anlattı, yaşadığım şok ve hüzün beni o an kendime getirdi. Nefes alamadığımı hissettim. Oğlum beni kopyalıyordu!”
OĞLU İLE İLGİLİ YAŞADIĞI ŞOK
D.G.’nin oğlu ile ilgili yaşadığı şok onu tedavi olma noktasında önemli manada güdülemişti. Evlatlarına duyduğu büyük sevgi, bir evladını kaybetmenin acısı ile bir nevi terk ettiği öbür oğluna duyduğu vicdan azabı ve küçük oğlunun kopyalama davranışı ile yaşadığı şok alacağı uzun tedavi sürecini kısaltmıştı. Eşinin takviyeleri ve yönlendirmelerimiz ile başlayan klinik tedavi sürecinin yanı sıra sağlıklı bir yas ve kabullenme süreci ile ilgili sanatla terapi formülünü faal tutarak bir dışavurum süreci yaşamaları için program başlattık. Küçük oğlumuza pedagog eşliğinde takviye verildi, yanlış davranışı unutturulmaya, baba ile bağının fotoğraf yaparak güçlendirilmesinin sağlanmasına çalışıldı. Kayıp kararı yaşanılan travmalar, bireylerde elbette önemli hasarlar oluşturur. Bu hasarların en aza indirilmesi noktasında sürecin profesyoneller eşliğinde yürütülmesi son derece değerlidir.
Küçük çocukların zihinleri sünger üzeredir ve muhakeme yetenekleri de çabucak hemen uygun derecede gelişmemiş olduğundan şahit oldukları davranışları model alıp kopyalayabilirler. Ebeveynler farkında olmadan çocuklarına yanlış davranışlar öğretebilirler. Bu yanlış tahsiller vaktinde düzeltilmezse şuurlarına öğrenilmiş olarak kaydedilebilir ve ileriki vakit dilimlerinde öğrenilmiş ve kabul görmüş davranışlar olarak ortaya dökülebilirler. Bu sebeple çocuklarımızın yanında vücut lisanımıza, söz halimize, söylemlerimize ve davranışlarımıza dikkat etmeliyiz.
Dr. Burcu Bostancıoğlu