amerikali
Yeni Üye
REHA KAPSAL – PROBLEMİ, UYNAIŞI, GAYRETİ
Trabzonspor hak ettiği şampiyonluğa kavuştu. Bu seyahatin sonunda kupayı kazanmak temeldi ancak değerli olan sonuç değil sebep. Yani dönem başındaki muvaffakiyet için yapılan gerçek hazırlıktı. Trabzonspor’un bu dönem ortaya koyduğu performans geçen sene dönem başında ve devre içinde hakikat takım planlaması ve transfer atılımlarının herkestilk evvel yapılmasıydı.
Burada seçilecek oyuncuların aidiyet hisleri hayli kıymetliydi. Trabzonspor için savaşmayı isteyen, amacı olan oyunculara gereksinim vardı. Forma numarası ve isimden daha değerli olan formanın göğsündeki armadır. Bunun şuurunda olan oyuncu topluluğu, gerçek oyuncu seçiminde şayet olmazsa olmazdı. Ve bu topluluk ‘Değeri olan hiç bir şey hayatta çabasız kazanılmaz’ sözünün şuurundaydı.
Muvaffakiyetin tadına varmak sizi daha fazla hırslandırır ve daha fazla kazanmayı arzularsınız. Bu oyuncu kümesi da kelam ve aksiyon birliğini hayli yanlışsız biçimde uyguladı. Zira muvaffakiyet için laf öbür iş diğer olmaz. Gitmeye bedelli yerlerin de kestirme yolu yoktur. Sevmek fedakarlıktır. Trabzonspor teknik takımı, oyuncusu bu sene sevdiler kentini, kulübünü, topluluğunu, oynamayı, fedakarca gayret etmeyi, kupayı kazanmayı, şampiyon olmayı… Tüm Trabzonspor sevenlerine şampiyonluğu yaşatmayı ziyadesiyle sevdiler. Bu, kadro olmak için hayli değerliydi.
REHA KAPSAL – PROBLEMİ, UYNAIŞI, ÇABASI
Trabzonspor hak ettiği şampiyonluğa kavuştu. Bu seyahatin sonunda kupayı kazanmak temeldi lakin değerli olan sonuç değil sebep. Yani dönem başındaki muvaffakiyet için yapılan yanlışsız hazırlıktı. Trabzonspor’un bu dönem ortaya koyduğu performans geçen sene dönem başında ve devre içinde yanlışsız takım planlaması ve transfer atılımlarının herkestilk evvel yapılmasıydı.
Burada seçilecek oyuncuların aidiyet hisleri epey değerliydi. Trabzonspor için savaşmayı isteyen, gayesi olan oyunculara gereksinim vardı. Forma numarası ve isimden daha kıymetli olan formanın göğsündeki armadır. Bunun şuurunda olan oyuncu topluluğu, hakikat oyuncu seçiminde şayet olmazsa olmazdı. Ve bu topluluk ‘Değeri olan hiç bir şey hayatta gayretsiz kazanılmaz’ tabirinin şuurundaydı.
Muvaffakiyetin tadına varmak sizi daha fazla hırslandırır ve daha fazla kazanmayı arzularsınız. Bu oyuncu kümesi da kelam ve aksiyon birliğini epey hakikat biçimde uyguladı. Zira muvaffakiyet için laf öbür iş diğer olmaz. Gitmeye pahalı yerlerin de kestirme yolu yoktur. Sevmek fedakarlıktır. Trabzonspor teknik takımı, oyuncusu bu sene sevdiler kentini, kulübünü, topluluğunu, oynamayı, fedakarca çaba etmeyi, kupayı kazanmayı, şampiyon olmayı… Tüm Trabzonspor sevenlerine şampiyonluğu yaşatmayı ziyadesiyle sevdiler. Bu, ekip olmak için epeyce değerliydi.
Baskı kimilerini işine odaklar kimilerinin da çözülmesini sağlar. Bütün dönem yüksek zihinsel dayanıklılıkla yapılan iş, verilen emek, sabır bordo-mavililere yakışan şampiyonluğu getirdi. Bu şampiyonlukta taraftarın, liderin, yöneticilerin, topluluğun, teknik takımın, oyuncuların ve tüm kulüp çalışanlarının hangi birinin olursa olsun büyük katkısı vardı. Bu şampiyonluğu nazaranmeyen, merhum olan tüm Trabzonspor sevdalılarına da bu zaferi beraberinde armağan ettiler.
Keskin bir kılıç olmak için hayli çekiç darbesi yemek gerekir. Bu, Trabzonspor’un bu büyük muvaffakiyetindeki en kıymetli ögeydi. ‘Bir sorunu olmalı insanın uyanışı ve uğraşı için.’ Bu şampiyonlukta emeği geçen herkes sanırım bu biçimde düşündü, bu biçimde motive oldu, bu biçimde konsantre oldu ve bu epey kıymetli hak edilmiş şampiyonluk kazanıldı.
ERMAN TOROĞLU – SEVGİ PATLAMASI
Sevgi hoş bir şey de fazlası insanı boğar. 38 yılın beklentisi, gerginliği dün gece patladı. Trabzon’un izleyicisi gerildi, kadrosu gerildi, teknik yöneticisi gerildi… Aslında Trabzonspor daha denetimli oynasa, bu kadar maceraya girmese, rakibini kendi alanında kabul edip, denetimli oyun oynasa maç katiyetle bu hale gelmezdi.
Baskı kimilerini işine odaklar kimilerinin da çözülmesini sağlar. Bütün dönem yüksek zihinsel dayanıklılıkla yapılan iş, verilen emek, sabır bordo-mavililere yakışan şampiyonluğu getirdi. Bu şampiyonlukta taraftarın, liderin, yöneticilerin, topluluğun, teknik takımın, oyuncuların ve tüm kulüp çalışanlarının hangi birinin olursa olsun büyük katkısı vardı. Bu şampiyonluğu nazaranmeyen, merhum olan tüm Trabzonspor sevdalılarına da bu zaferi bununla birlikte armağan ettiler.
Keskin bir kılıç olmak için hayli çekiç darbesi yemek gerekir. Bu, Trabzonspor’un bu büyük muvaffakiyetindeki en değerli ögeydi. ‘Bir problemi olmalı insanın uyanışı ve çabası için.’ Bu şampiyonlukta emeği geçen herkes sanırım bu biçimde düşündü, bu biçimde motive oldu, bu biçimde konsantre oldu ve bu epeyce kıymetli hak edilmiş şampiyonluk kazanıldı.
ERMAN TOROĞLU – SEVGİ PATLAMASI
Sevgi hoş bir şey de fazlası insanı boğar. 38 yılın beklentisi, gerginliği dün gece patladı. Trabzon’un izleyicisi gerildi, ekibi gerildi, teknik yöneticisi gerildi… Aslında Trabzonspor daha denetimli oynasa, bu kadar maceraya girmese, rakibini kendi alanında kabul edip, denetimli oyun oynasa maç katiyetle bu hale gelmezdi.
Pekala bunu da yapacak adam kimdi, teknik yönetici Abdullah Avcı. Bir de saçma sapan, rekor kıracağız dediler, gerildikçe gerildiler kemanın telleri üzere. Bu maç için fazla bir şey söylenmez. Şu söylenir; Antalyaspor, dün akşam Trabzonspor’a bakılırsa daha âlâ, daha akıllı oynadı. Maçtan da 1 puanı söke söke aldı diyelim mi, hayır! Bence dün gece galibiyet Antalyaspor’un hakkıydı. Lakin düşünün bu seyircinin önünde oynuyorsunuz, kolay mı değil şüphesiz.
Bu ortada seyircinin güç patlaması maalesef maçın sonunda yeterli imgeler vermedi. Keşke maçın bitiş düdüğünden daha sonra sahanın ortasında kimse olmasaydı, tribünler ve saha dışı, coşkuyu farklı yerlerde kutlasalardı. Ne yazsak boş…
Bizim hüznümüz de, sevincimiz de bu biçimde. Dün gece berbat bir örnek yaşadık. Bütün dünya da bu imgeleri seyretti ve seyredecek. kimi vakit sevgi seli, motamot doğal sel üzere önüne gelen her şeyi yıkar geçer. Dün gece Trabzon’da sevgi patlaması yaşandı. Haydi diyelim ki bir de işin dolu tarafına bakalım…
Pekala bunu da yapacak adam kimdi, teknik yönetici Abdullah Avcı. Bir de saçma sapan, rekor kıracağız dediler, gerildikçe gerildiler kemanın telleri üzere. Bu maç için fazla bir şey söylenmez. Şu söylenir; Antalyaspor, dün akşam Trabzonspor’a bakılırsa daha uygun, daha akıllı oynadı. Maçtan da 1 puanı söke söke aldı diyelim mi, hayır! Bence dün gece galibiyet Antalyaspor’un hakkıydı. Lakin düşünün bu seyircinin önünde oynuyorsunuz, kolay mı değil olağan olarak.
Bu ortada seyircinin güç patlaması maalesef maçın sonunda uygun manzaralar vermedi. Keşke maçın bitiş düdüğünden daha sonra sahanın ortasında kimse olmasaydı, tribünler ve saha dışı, coşkuyu farklı yerlerde kutlasalardı. Ne yazsak boş…
Bizim ıstırabımız de, sevincimiz de bu biçimde. Dün gece makus bir örnek yaşadık. Bütün dünya da bu imgeleri seyretti ve seyredecek. kimi vakit sevgi seli, motamot doğal sel üzere önüne gelen her şeyi yıkar geçer. Dün gece Trabzon’da sevgi patlaması yaşandı. Haydi diyelim ki bir de işin dolu tarafına bakalım…
38 sene daha sonra da bu biçimde bir sevgi patlamasını Trabzon hak ediyor muydu, hak ediyordu. Biraz fazla denetimsiz oldu diyelim. İnşallah biz bu yazıyı yazarken silahlar patlamaz, yaralılar ya da ölüler olmaz. Yani mutluluğa kurşun sıkmazlar!
YUNUS EMRE SEL – ŞAMPİYON TRABZON’UM… NE İSTERSEN İSTE BENDEN
Trabzon’da karnaval vardı dün. Gülenler ağlayanlar, yürüyenler koşanlar, alıcılar satıcılar, çocuklar gençler, yaşlılar, mektepliler, münevverler ve meraklılar, kravatlılar, atkılılar, eşofmanlılar, kasketliler ve formalılar, ebedi istirahatgahına çekilmişler ve hala daha dünyayla meşgul olanlar, bitkiler, taş, toprak ve ağaçların katıldığı bir karnaval.
Bu saydıklarımın tümü tek bir şeyi bekliyorlardı. Dünyada bu kadar farklı ögesi tek bir noktada buluşturan diğer ne vardır sanki? “Şampiyon. Şampiyon. Şampiyon.” Kulakları deliyor bu ses.
38 sene daha sonra da bu biçimde bir sevgi patlamasını Trabzon hak ediyor muydu, hak ediyordu. Biraz fazla denetimsiz oldu diyelim. İnşallah biz bu yazıyı yazarken silahlar patlamaz, yaralılar ya da ölüler olmaz. Yani mutluluğa kurşun sıkmazlar!
YUNUS EMRE SEL – ŞAMPİYON TRABZON’UM… NE İSTERSEN İSTE BENDEN
Trabzon’da karnaval vardı dün. Gülenler ağlayanlar, yürüyenler koşanlar, alıcılar satıcılar, çocuklar gençler, yaşlılar, mektepliler, münevverler ve meraklılar, kravatlılar, atkılılar, eşofmanlılar, kasketliler ve formalılar, ebedi istirahatgahına çekilmişler ve hala daha dünyayla meşgul olanlar, bitkiler, taş, toprak ve ağaçların katıldığı bir karnaval.
Bu saydıklarımın tümü tek bir şeyi bekliyorlardı. Dünyada bu kadar farklı ögesi tek bir noktada buluşturan diğer ne vardır sanki? “Şampiyon. Şampiyon. Şampiyon.” Kulakları deliyor bu ses.
Denizden başlıyor yankılanmaya, dalgalar üzere. daha sonra dağları, dorukları sarıyor. Güya bir fırtına. Trabzonspor, yalnızca köklerini aldığı kentin değil, köklerini saldığı her yerin, yani dünyanın merkezi haline dönüşüyor. Ayaklar yere basmıyor bugün lakin başlar göğe değiyor.
Dünün ve yarının tam ortasında bir tarihi ana tanıklık ediyor Türk futbolu. hiç bir polemiğe girmeden, muhterisleri, müfterileri, berbat niyetlileri aynalarıyla baş başa bırakıyor Trabzonspor. Yalnızca alanda kalarak.
Saliha, Eyüp, Yağız, Elif, Ahmet’in her şartta çırpılan ellerini, tek yürek olan seslerini gerisinde hissederek yapıyor bunu. Duyuyorum. Issızlığıyla meşhur öte dünyanın merkezi mezarlıklardan bile birebir ses yükseliyor hıçkırıklarla. “Şampiyon Trabzon’um ne istersen iste benden. İstersen donatalım dört bir yanı bayraklarla…”
Denizden başlıyor yankılanmaya, dalgalar üzere. daha sonra dağları, zirveleri sarıyor. Güya bir fırtına. Trabzonspor, yalnızca köklerini aldığı kentin değil, köklerini saldığı her yerin, yani dünyanın merkezi haline dönüşüyor. Ayaklar yere basmıyor bugün fakat başlar göğe değiyor.
Dünün ve yarının tam ortasında bir tarihi ana tanıklık ediyor Türk futbolu. hiç bir polemiğe girmeden, muhterisleri, müfterileri, makûs niyetlileri aynalarıyla baş başa bırakıyor Trabzonspor. Yalnızca alanda kalarak.
Saliha, Eyüp, Yağız, Elif, Ahmet’in her şartta çırpılan ellerini, tek yürek olan seslerini ardında hissederek yapıyor bunu. Duyuyorum. Issızlığıyla meşhur öte dünyanın merkezi mezarlıklardan bile birebir ses yükseliyor hıçkırıklarla. “Şampiyon Trabzon’um ne istersen iste benden. İstersen donatalım dört bir yanı bayraklarla…”
Trabzonspor hak ettiği şampiyonluğa kavuştu. Bu seyahatin sonunda kupayı kazanmak temeldi ancak değerli olan sonuç değil sebep. Yani dönem başındaki muvaffakiyet için yapılan gerçek hazırlıktı. Trabzonspor’un bu dönem ortaya koyduğu performans geçen sene dönem başında ve devre içinde hakikat takım planlaması ve transfer atılımlarının herkestilk evvel yapılmasıydı.
Burada seçilecek oyuncuların aidiyet hisleri hayli kıymetliydi. Trabzonspor için savaşmayı isteyen, amacı olan oyunculara gereksinim vardı. Forma numarası ve isimden daha değerli olan formanın göğsündeki armadır. Bunun şuurunda olan oyuncu topluluğu, gerçek oyuncu seçiminde şayet olmazsa olmazdı. Ve bu topluluk ‘Değeri olan hiç bir şey hayatta çabasız kazanılmaz’ sözünün şuurundaydı.
Muvaffakiyetin tadına varmak sizi daha fazla hırslandırır ve daha fazla kazanmayı arzularsınız. Bu oyuncu kümesi da kelam ve aksiyon birliğini hayli yanlışsız biçimde uyguladı. Zira muvaffakiyet için laf öbür iş diğer olmaz. Gitmeye bedelli yerlerin de kestirme yolu yoktur. Sevmek fedakarlıktır. Trabzonspor teknik takımı, oyuncusu bu sene sevdiler kentini, kulübünü, topluluğunu, oynamayı, fedakarca gayret etmeyi, kupayı kazanmayı, şampiyon olmayı… Tüm Trabzonspor sevenlerine şampiyonluğu yaşatmayı ziyadesiyle sevdiler. Bu, kadro olmak için hayli değerliydi.
REHA KAPSAL – PROBLEMİ, UYNAIŞI, ÇABASI
Trabzonspor hak ettiği şampiyonluğa kavuştu. Bu seyahatin sonunda kupayı kazanmak temeldi lakin değerli olan sonuç değil sebep. Yani dönem başındaki muvaffakiyet için yapılan yanlışsız hazırlıktı. Trabzonspor’un bu dönem ortaya koyduğu performans geçen sene dönem başında ve devre içinde yanlışsız takım planlaması ve transfer atılımlarının herkestilk evvel yapılmasıydı.
Burada seçilecek oyuncuların aidiyet hisleri epey değerliydi. Trabzonspor için savaşmayı isteyen, gayesi olan oyunculara gereksinim vardı. Forma numarası ve isimden daha kıymetli olan formanın göğsündeki armadır. Bunun şuurunda olan oyuncu topluluğu, hakikat oyuncu seçiminde şayet olmazsa olmazdı. Ve bu topluluk ‘Değeri olan hiç bir şey hayatta gayretsiz kazanılmaz’ tabirinin şuurundaydı.
Muvaffakiyetin tadına varmak sizi daha fazla hırslandırır ve daha fazla kazanmayı arzularsınız. Bu oyuncu kümesi da kelam ve aksiyon birliğini epey hakikat biçimde uyguladı. Zira muvaffakiyet için laf öbür iş diğer olmaz. Gitmeye pahalı yerlerin de kestirme yolu yoktur. Sevmek fedakarlıktır. Trabzonspor teknik takımı, oyuncusu bu sene sevdiler kentini, kulübünü, topluluğunu, oynamayı, fedakarca çaba etmeyi, kupayı kazanmayı, şampiyon olmayı… Tüm Trabzonspor sevenlerine şampiyonluğu yaşatmayı ziyadesiyle sevdiler. Bu, ekip olmak için epeyce değerliydi.
Baskı kimilerini işine odaklar kimilerinin da çözülmesini sağlar. Bütün dönem yüksek zihinsel dayanıklılıkla yapılan iş, verilen emek, sabır bordo-mavililere yakışan şampiyonluğu getirdi. Bu şampiyonlukta taraftarın, liderin, yöneticilerin, topluluğun, teknik takımın, oyuncuların ve tüm kulüp çalışanlarının hangi birinin olursa olsun büyük katkısı vardı. Bu şampiyonluğu nazaranmeyen, merhum olan tüm Trabzonspor sevdalılarına da bu zaferi beraberinde armağan ettiler.
Keskin bir kılıç olmak için hayli çekiç darbesi yemek gerekir. Bu, Trabzonspor’un bu büyük muvaffakiyetindeki en kıymetli ögeydi. ‘Bir sorunu olmalı insanın uyanışı ve uğraşı için.’ Bu şampiyonlukta emeği geçen herkes sanırım bu biçimde düşündü, bu biçimde motive oldu, bu biçimde konsantre oldu ve bu epey kıymetli hak edilmiş şampiyonluk kazanıldı.
ERMAN TOROĞLU – SEVGİ PATLAMASI
Sevgi hoş bir şey de fazlası insanı boğar. 38 yılın beklentisi, gerginliği dün gece patladı. Trabzon’un izleyicisi gerildi, kadrosu gerildi, teknik yöneticisi gerildi… Aslında Trabzonspor daha denetimli oynasa, bu kadar maceraya girmese, rakibini kendi alanında kabul edip, denetimli oyun oynasa maç katiyetle bu hale gelmezdi.
Baskı kimilerini işine odaklar kimilerinin da çözülmesini sağlar. Bütün dönem yüksek zihinsel dayanıklılıkla yapılan iş, verilen emek, sabır bordo-mavililere yakışan şampiyonluğu getirdi. Bu şampiyonlukta taraftarın, liderin, yöneticilerin, topluluğun, teknik takımın, oyuncuların ve tüm kulüp çalışanlarının hangi birinin olursa olsun büyük katkısı vardı. Bu şampiyonluğu nazaranmeyen, merhum olan tüm Trabzonspor sevdalılarına da bu zaferi bununla birlikte armağan ettiler.
Keskin bir kılıç olmak için hayli çekiç darbesi yemek gerekir. Bu, Trabzonspor’un bu büyük muvaffakiyetindeki en değerli ögeydi. ‘Bir problemi olmalı insanın uyanışı ve çabası için.’ Bu şampiyonlukta emeği geçen herkes sanırım bu biçimde düşündü, bu biçimde motive oldu, bu biçimde konsantre oldu ve bu epeyce kıymetli hak edilmiş şampiyonluk kazanıldı.
ERMAN TOROĞLU – SEVGİ PATLAMASI
Sevgi hoş bir şey de fazlası insanı boğar. 38 yılın beklentisi, gerginliği dün gece patladı. Trabzon’un izleyicisi gerildi, ekibi gerildi, teknik yöneticisi gerildi… Aslında Trabzonspor daha denetimli oynasa, bu kadar maceraya girmese, rakibini kendi alanında kabul edip, denetimli oyun oynasa maç katiyetle bu hale gelmezdi.
Pekala bunu da yapacak adam kimdi, teknik yönetici Abdullah Avcı. Bir de saçma sapan, rekor kıracağız dediler, gerildikçe gerildiler kemanın telleri üzere. Bu maç için fazla bir şey söylenmez. Şu söylenir; Antalyaspor, dün akşam Trabzonspor’a bakılırsa daha âlâ, daha akıllı oynadı. Maçtan da 1 puanı söke söke aldı diyelim mi, hayır! Bence dün gece galibiyet Antalyaspor’un hakkıydı. Lakin düşünün bu seyircinin önünde oynuyorsunuz, kolay mı değil şüphesiz.
Bu ortada seyircinin güç patlaması maalesef maçın sonunda yeterli imgeler vermedi. Keşke maçın bitiş düdüğünden daha sonra sahanın ortasında kimse olmasaydı, tribünler ve saha dışı, coşkuyu farklı yerlerde kutlasalardı. Ne yazsak boş…
Bizim hüznümüz de, sevincimiz de bu biçimde. Dün gece berbat bir örnek yaşadık. Bütün dünya da bu imgeleri seyretti ve seyredecek. kimi vakit sevgi seli, motamot doğal sel üzere önüne gelen her şeyi yıkar geçer. Dün gece Trabzon’da sevgi patlaması yaşandı. Haydi diyelim ki bir de işin dolu tarafına bakalım…
Pekala bunu da yapacak adam kimdi, teknik yönetici Abdullah Avcı. Bir de saçma sapan, rekor kıracağız dediler, gerildikçe gerildiler kemanın telleri üzere. Bu maç için fazla bir şey söylenmez. Şu söylenir; Antalyaspor, dün akşam Trabzonspor’a bakılırsa daha uygun, daha akıllı oynadı. Maçtan da 1 puanı söke söke aldı diyelim mi, hayır! Bence dün gece galibiyet Antalyaspor’un hakkıydı. Lakin düşünün bu seyircinin önünde oynuyorsunuz, kolay mı değil olağan olarak.
Bu ortada seyircinin güç patlaması maalesef maçın sonunda uygun manzaralar vermedi. Keşke maçın bitiş düdüğünden daha sonra sahanın ortasında kimse olmasaydı, tribünler ve saha dışı, coşkuyu farklı yerlerde kutlasalardı. Ne yazsak boş…
Bizim ıstırabımız de, sevincimiz de bu biçimde. Dün gece makus bir örnek yaşadık. Bütün dünya da bu imgeleri seyretti ve seyredecek. kimi vakit sevgi seli, motamot doğal sel üzere önüne gelen her şeyi yıkar geçer. Dün gece Trabzon’da sevgi patlaması yaşandı. Haydi diyelim ki bir de işin dolu tarafına bakalım…
38 sene daha sonra da bu biçimde bir sevgi patlamasını Trabzon hak ediyor muydu, hak ediyordu. Biraz fazla denetimsiz oldu diyelim. İnşallah biz bu yazıyı yazarken silahlar patlamaz, yaralılar ya da ölüler olmaz. Yani mutluluğa kurşun sıkmazlar!
YUNUS EMRE SEL – ŞAMPİYON TRABZON’UM… NE İSTERSEN İSTE BENDEN
Trabzon’da karnaval vardı dün. Gülenler ağlayanlar, yürüyenler koşanlar, alıcılar satıcılar, çocuklar gençler, yaşlılar, mektepliler, münevverler ve meraklılar, kravatlılar, atkılılar, eşofmanlılar, kasketliler ve formalılar, ebedi istirahatgahına çekilmişler ve hala daha dünyayla meşgul olanlar, bitkiler, taş, toprak ve ağaçların katıldığı bir karnaval.
Bu saydıklarımın tümü tek bir şeyi bekliyorlardı. Dünyada bu kadar farklı ögesi tek bir noktada buluşturan diğer ne vardır sanki? “Şampiyon. Şampiyon. Şampiyon.” Kulakları deliyor bu ses.
38 sene daha sonra da bu biçimde bir sevgi patlamasını Trabzon hak ediyor muydu, hak ediyordu. Biraz fazla denetimsiz oldu diyelim. İnşallah biz bu yazıyı yazarken silahlar patlamaz, yaralılar ya da ölüler olmaz. Yani mutluluğa kurşun sıkmazlar!
YUNUS EMRE SEL – ŞAMPİYON TRABZON’UM… NE İSTERSEN İSTE BENDEN
Trabzon’da karnaval vardı dün. Gülenler ağlayanlar, yürüyenler koşanlar, alıcılar satıcılar, çocuklar gençler, yaşlılar, mektepliler, münevverler ve meraklılar, kravatlılar, atkılılar, eşofmanlılar, kasketliler ve formalılar, ebedi istirahatgahına çekilmişler ve hala daha dünyayla meşgul olanlar, bitkiler, taş, toprak ve ağaçların katıldığı bir karnaval.
Bu saydıklarımın tümü tek bir şeyi bekliyorlardı. Dünyada bu kadar farklı ögesi tek bir noktada buluşturan diğer ne vardır sanki? “Şampiyon. Şampiyon. Şampiyon.” Kulakları deliyor bu ses.
Denizden başlıyor yankılanmaya, dalgalar üzere. daha sonra dağları, dorukları sarıyor. Güya bir fırtına. Trabzonspor, yalnızca köklerini aldığı kentin değil, köklerini saldığı her yerin, yani dünyanın merkezi haline dönüşüyor. Ayaklar yere basmıyor bugün lakin başlar göğe değiyor.
Dünün ve yarının tam ortasında bir tarihi ana tanıklık ediyor Türk futbolu. hiç bir polemiğe girmeden, muhterisleri, müfterileri, berbat niyetlileri aynalarıyla baş başa bırakıyor Trabzonspor. Yalnızca alanda kalarak.
Saliha, Eyüp, Yağız, Elif, Ahmet’in her şartta çırpılan ellerini, tek yürek olan seslerini gerisinde hissederek yapıyor bunu. Duyuyorum. Issızlığıyla meşhur öte dünyanın merkezi mezarlıklardan bile birebir ses yükseliyor hıçkırıklarla. “Şampiyon Trabzon’um ne istersen iste benden. İstersen donatalım dört bir yanı bayraklarla…”
Denizden başlıyor yankılanmaya, dalgalar üzere. daha sonra dağları, zirveleri sarıyor. Güya bir fırtına. Trabzonspor, yalnızca köklerini aldığı kentin değil, köklerini saldığı her yerin, yani dünyanın merkezi haline dönüşüyor. Ayaklar yere basmıyor bugün fakat başlar göğe değiyor.
Dünün ve yarının tam ortasında bir tarihi ana tanıklık ediyor Türk futbolu. hiç bir polemiğe girmeden, muhterisleri, müfterileri, makûs niyetlileri aynalarıyla baş başa bırakıyor Trabzonspor. Yalnızca alanda kalarak.
Saliha, Eyüp, Yağız, Elif, Ahmet’in her şartta çırpılan ellerini, tek yürek olan seslerini ardında hissederek yapıyor bunu. Duyuyorum. Issızlığıyla meşhur öte dünyanın merkezi mezarlıklardan bile birebir ses yükseliyor hıçkırıklarla. “Şampiyon Trabzon’um ne istersen iste benden. İstersen donatalım dört bir yanı bayraklarla…”