ahmetbeyler
Yeni Üye
Ankara’nın tam göbeğinden girilen, küçük dar bir sokak Hatay sokağı.
Yolun bir ucu çıkmaz sokağa yanlışsız ilerlediği için, birtakım dükkanlar epey kenarda köşede kalıyor, unutulmuş üzere.
6 Numaralı kapının önü bugünlerde hareketli günlere hazırlanıyor fakat; bu tatlı bir telaş, tatlı bir hazırlık olacak diyemiyoruz ne yazık ki.
Evet, burası ”Ukraynalılar Derneği.”
”Savaşa Hayır” mitinginde tesadüfen karşılaştığımız Yulia Biletskaya 2017’den beri bu derneğin başkanlığını yürütüyormuş. Hedefleri Ankara’da yaklaşık sayıları (savaş başlamadan evvel doğal ki) 500 civarında olan, evlilik yoluyla buralara gelmiş ve vatandaşlık almış Ukraynalılara hizmet etmekmiş; entegre etmek, yalnızlık çekmemek ve lisan öğrenmelerine yardımcı olmak üzere.
Burayı ortak bir buluşma noktasına çevirmişler. Yaşları 2-12 yaş içinde değişen ve burada doğan; bir yanı Türk, bir yanı Ukraynalı olan çocuklara; Türkçe, Ukraynaca, müzik, fotoğraf, dans ve tiyatro dersi vermek için.
18 Mart’ta 8’inci yılı dolacak olan Kırım’ın ilhakından beri daima tetikte olan Ukrayna halkı ile bir arada kilometrelerce öteden paylaştıkları haberler ve bahtları yardımıyla, tabir-i caizse daima diken üstünde olmuşlar. Akabinde turuncu ihtilal, 21 Nisan 2019’daki Petro Poroşenko ve Volodymyr Zelensky içindeki cumhurbaşkanlığı seçimleri, süreci buraya taşımış. Rusya’dan yeterli bir şey gelmeyeceğini kestirim etmelerine karşın, bugün tam 18 gündür yaşadıkları dramı tahayyül dahi etmemişler..
Dernekten içeriye adım atmadan, daha evvel telefonda ön görüşme yaptığım Ressam Anna Polat kapıda karşılıyor beni.
TÜRKİYE’YE GELECEKLER İÇİN HAZIRLIKLAR BAŞLADI
Daha girer girmez, küçük bir Ukrayna toprağında hissediyorum kendimi. İki katlı sempatik bir daire burası; her yer Ukraynaca kitap, döküman, harita ve fotoğraflarla dolu…
Salona girdiğimde Anna’nın duvara fotoğraf yapmak için hazırladığı boya ve paletleri görüyorum.
Savaştan kaçıp Ankara’ya gelecek olan aileler ve çocuklar için hazırlık yaptığını söylüyor. Gayeleri artık buradaki Ukrayna kökenlilere adaptasyon çalışmasının ötesinde, yeni gelenlere de ruhsal takviye için hazırlık. Bir yandan da kaç kişi gelecek; kim nereye ve nasıl yerleştirilecek telaşı.
Saat sabah 11.00.
Anna sabah erken gelmiş. Pek uyuyamadığını söylüyor. Kolay değil alışılmış… Onun da ailesi Nortov’da; yani şu an ismini fazlaca sık duyduğumuz, Kiev’in yaklaşık 150 km kuzeydoğusunda bulunan Chernigov’in bir kasabasında. Hücumlar birinci başladığında, Rusların attığı bir füzede birinci sivil kayıpların verildiği yer olduğunu söylüyor.
RESSAM ANNA TÜM GÜCÜNÜ DERNEĞE VERİYOR
Birinci vakit içinder anne, baba ve kardeşleriyle daha sık konuşabiliyormuş. Şu anda iki gündür haber alamadığını, kimi vakit internetin ve telefonların çalışmadığını söylüyor.
Anna Polat 50 yaşında…
Odessa’ da okumuş ve orada kalmış. Odessa’nın da şu an kritik değerde olduğunu biliyor. Ruslar Odessa’ya denizden bir çıkarma yapmayı düşünüyor. Bütün Kiev’i kapatıp çembere alma hedefindeler. İnsani koridor ve ateşkes bitmeden ailesinin buraya gelmesini diliyor.
Pekala “Türkiye’ye yolunuz nasıl düştü” diye soruyorum. Eşi bir Türk, 2017’nin başında, diş doktoru olan eşinin bir fuar ötürüsıyla Odessa’ya geldiğini ve orada tanıştıklarını anlatıyor. Eşinin annesi Fransız, babası da Türkmüş; yani yarı Avrupalı olduğu için anlaşmakta ve ahenk sağlamakta zorlanmamışlar.
Fransızca anlaştıklarını söylüyor. Eşi Ukraynaca bilmiyor; Anna ise Türkçeyi üç beş söz haricinde pek konuşamıyor. 5 yıldır da evlilik yolu ile geldiği Ankara’da yaşıyor. Geldiğinden beri dernek bünyesinde her cumartesi fotoğraf dersi veriyor çocuklara. Telefonla çeviri yapan bir öbür ukraynalı ile ortak bir lisan yakaladık ve sorduklarıma yanıt verdi. O da Yulia üzere bu günleri ve ateşler ortasındaki Ukrayna’yı hayal bile edemezdim diyor.
Vakit zaman duvara çizdiği çiçek motifine dalarak konuştu. Önümüzdeki hafta itibariyle burası fazlaca kalabalık olacak. Aklı kendi ailesinde ve savaşta; bir yandan da savaştan kaçan çocuklar için nasıl bir formül bulunacağı ile meşgul. Daha şirin ve derli toplu hale getirmeye çalışıyor burayı; ortada da çalan telefonlarına bakıyor. Hepsi giyecek ve genel muhtaçlık materyallerinin tertibi için.
”yaşamımın en güç fotoğrafını yapacağım… Barışı çizebilsem keşke ” diyor.
Teşekkür edip ayrılıyorum dernekten. Hafta içi savaş mağdurlarıyla buluşmak ve onların kıssalarını dinlemek üzere haberleşeceğiz tekrar.
Ve güneşli günlerde tekrar buluşmak üzere dedik fakat; o sefer yalnızca kahve içip bayanca şeyler konuşabilmek için…
Hasret Kalkan
Yolun bir ucu çıkmaz sokağa yanlışsız ilerlediği için, birtakım dükkanlar epey kenarda köşede kalıyor, unutulmuş üzere.
6 Numaralı kapının önü bugünlerde hareketli günlere hazırlanıyor fakat; bu tatlı bir telaş, tatlı bir hazırlık olacak diyemiyoruz ne yazık ki.
Evet, burası ”Ukraynalılar Derneği.”
”Savaşa Hayır” mitinginde tesadüfen karşılaştığımız Yulia Biletskaya 2017’den beri bu derneğin başkanlığını yürütüyormuş. Hedefleri Ankara’da yaklaşık sayıları (savaş başlamadan evvel doğal ki) 500 civarında olan, evlilik yoluyla buralara gelmiş ve vatandaşlık almış Ukraynalılara hizmet etmekmiş; entegre etmek, yalnızlık çekmemek ve lisan öğrenmelerine yardımcı olmak üzere.
Burayı ortak bir buluşma noktasına çevirmişler. Yaşları 2-12 yaş içinde değişen ve burada doğan; bir yanı Türk, bir yanı Ukraynalı olan çocuklara; Türkçe, Ukraynaca, müzik, fotoğraf, dans ve tiyatro dersi vermek için.
18 Mart’ta 8’inci yılı dolacak olan Kırım’ın ilhakından beri daima tetikte olan Ukrayna halkı ile bir arada kilometrelerce öteden paylaştıkları haberler ve bahtları yardımıyla, tabir-i caizse daima diken üstünde olmuşlar. Akabinde turuncu ihtilal, 21 Nisan 2019’daki Petro Poroşenko ve Volodymyr Zelensky içindeki cumhurbaşkanlığı seçimleri, süreci buraya taşımış. Rusya’dan yeterli bir şey gelmeyeceğini kestirim etmelerine karşın, bugün tam 18 gündür yaşadıkları dramı tahayyül dahi etmemişler..
Dernekten içeriye adım atmadan, daha evvel telefonda ön görüşme yaptığım Ressam Anna Polat kapıda karşılıyor beni.
TÜRKİYE’YE GELECEKLER İÇİN HAZIRLIKLAR BAŞLADI
Daha girer girmez, küçük bir Ukrayna toprağında hissediyorum kendimi. İki katlı sempatik bir daire burası; her yer Ukraynaca kitap, döküman, harita ve fotoğraflarla dolu…
Salona girdiğimde Anna’nın duvara fotoğraf yapmak için hazırladığı boya ve paletleri görüyorum.
Savaştan kaçıp Ankara’ya gelecek olan aileler ve çocuklar için hazırlık yaptığını söylüyor. Gayeleri artık buradaki Ukrayna kökenlilere adaptasyon çalışmasının ötesinde, yeni gelenlere de ruhsal takviye için hazırlık. Bir yandan da kaç kişi gelecek; kim nereye ve nasıl yerleştirilecek telaşı.
Saat sabah 11.00.
Anna sabah erken gelmiş. Pek uyuyamadığını söylüyor. Kolay değil alışılmış… Onun da ailesi Nortov’da; yani şu an ismini fazlaca sık duyduğumuz, Kiev’in yaklaşık 150 km kuzeydoğusunda bulunan Chernigov’in bir kasabasında. Hücumlar birinci başladığında, Rusların attığı bir füzede birinci sivil kayıpların verildiği yer olduğunu söylüyor.
RESSAM ANNA TÜM GÜCÜNÜ DERNEĞE VERİYOR
Birinci vakit içinder anne, baba ve kardeşleriyle daha sık konuşabiliyormuş. Şu anda iki gündür haber alamadığını, kimi vakit internetin ve telefonların çalışmadığını söylüyor.
Anna Polat 50 yaşında…
Odessa’ da okumuş ve orada kalmış. Odessa’nın da şu an kritik değerde olduğunu biliyor. Ruslar Odessa’ya denizden bir çıkarma yapmayı düşünüyor. Bütün Kiev’i kapatıp çembere alma hedefindeler. İnsani koridor ve ateşkes bitmeden ailesinin buraya gelmesini diliyor.
Pekala “Türkiye’ye yolunuz nasıl düştü” diye soruyorum. Eşi bir Türk, 2017’nin başında, diş doktoru olan eşinin bir fuar ötürüsıyla Odessa’ya geldiğini ve orada tanıştıklarını anlatıyor. Eşinin annesi Fransız, babası da Türkmüş; yani yarı Avrupalı olduğu için anlaşmakta ve ahenk sağlamakta zorlanmamışlar.
Fransızca anlaştıklarını söylüyor. Eşi Ukraynaca bilmiyor; Anna ise Türkçeyi üç beş söz haricinde pek konuşamıyor. 5 yıldır da evlilik yolu ile geldiği Ankara’da yaşıyor. Geldiğinden beri dernek bünyesinde her cumartesi fotoğraf dersi veriyor çocuklara. Telefonla çeviri yapan bir öbür ukraynalı ile ortak bir lisan yakaladık ve sorduklarıma yanıt verdi. O da Yulia üzere bu günleri ve ateşler ortasındaki Ukrayna’yı hayal bile edemezdim diyor.
Vakit zaman duvara çizdiği çiçek motifine dalarak konuştu. Önümüzdeki hafta itibariyle burası fazlaca kalabalık olacak. Aklı kendi ailesinde ve savaşta; bir yandan da savaştan kaçan çocuklar için nasıl bir formül bulunacağı ile meşgul. Daha şirin ve derli toplu hale getirmeye çalışıyor burayı; ortada da çalan telefonlarına bakıyor. Hepsi giyecek ve genel muhtaçlık materyallerinin tertibi için.
”yaşamımın en güç fotoğrafını yapacağım… Barışı çizebilsem keşke ” diyor.
Teşekkür edip ayrılıyorum dernekten. Hafta içi savaş mağdurlarıyla buluşmak ve onların kıssalarını dinlemek üzere haberleşeceğiz tekrar.
Ve güneşli günlerde tekrar buluşmak üzere dedik fakat; o sefer yalnızca kahve içip bayanca şeyler konuşabilmek için…
Hasret Kalkan